Aktualności
„Dziady” live | Teatr Narodowy-YouTube
21/05/2020
Już 27 maja, o godz. 19:00 premiera online rejestracji Dziadów Adama Mickiewicza w inscenizacji Eimuntasa Nekrošiusa.
W roli Gustawa-Konrada – Grzegorz Małecki.
Spektakl z napisami w języku angielskim dostępny będzie na kanale Teatr Narodowy-YouTube → w dniu 27 maja, w godz. 19:00–24:00. Czas trwania spektaklu: 3 godz. 47 min.
Kliknij w link: https://youtu.be/XMnKpBZj1Fs
Ustaw przypomnienie #savethedate
Zapraszamy!
#teatrnarodowylive #teatrnarodowyonline #włącznarodowy
Arcydramat Mickiewicza wystawiony na narodowej scenie blisko pół wieku po pamiętnej realizacji Kazimierza Dejmka z 1967 roku, tym razem jako międzynarodowy projekt we współpracy z litewskimi twórcami, miał swoją premierę 10 marca 2016 roku w jubileuszowym sezonie 250-lecia Teatru Narodowego. Rejestracja spektaklu odbyła się 20 marca 2019 roku.
Wybitny litewski twórca, wizjoner teatru – Eimuntas Nekrošius przekuł tekst Dziadów na sceniczne metafory i ukazał go ze szlachetną prostotą. Zobrazował duchowość śmiertelników owładniętych potrzebą metafizyki, pokazał także sytuację człowieka wrośniętego w społeczność.
Romantyczne dzieło Mickiewicza w polskiej tradycji teatralnej zajmuje miejsce szczególne. Dramat – naznaczony ciągłym buntem, wadzeniem się ze świętościami, z nami samymi – nie raz wpływał na społeczne nastroje, a nawet inicjował polityczne przesilenia.
Sprawy osobiste stykają się tu ze zbiorowymi, kultura polska z kulturą litewską, wiara ze zwątpieniem, cywilizacja zachodnia z lokalną mądrością. Skargi ofiar politycznego terroru łączą się z namysłem nad mechanizmami twórczości.
Reżyser przygląda się tym granicznym polskim doświadczeniom, interpretuje tekst także w kontekście twórczej drogi i dziedzictwa Adama Mickiewicza. To nowe Dziady – wizyjne, refleksyjne, metaforyczne.
Za inscenizację Dziadów Eimuntas Nekrošius uhonorowany został prestiżową Nagrodą im. Konrada Swinarskiego.
EIMUNTAS NEKROŠIUS przez wiele lat związany był z wileńskim Teatrem Młodzieżowym. Scenę tę prowadził ponad dekadę i uczynił z niej centrum życia artystycznego i intelektualnego Wilna. W 1998 roku utworzył własny zespół Meno Fortas. Pracował ponadto m.in. w La Scali w Mediolanie, w Teatro Argentina w Rzymie, Teatro Massimo w Palermo, Teatro Storchi w Modenie, w Teatrze Bolszoj i Teatrze Narodów w Moskwie. Współpracował ze scenami wileńskimi – Narodowym Teatrem Dramatycznym i Litewskim Narodowym Teatrem Opery i Baletu. W Polsce pracował w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, w 2013 roku przygotował tutaj operę Pawła Szymańskiego Qudsja Zaher.O Dziadach wspominał wiele lat przed ich wystawieniem. Mówił, że Mickiewicz go kusi, że właśnie ten dramat chciałby zrealizować na scenie. W 2016 roku Dziady przygotował w Teatrze Narodowym, gdzie dwa lata później wyreżyserował także Ślub Witolda Gombrowicza, który okazał się ostatnim przedstawieniem reżysera. Twórca zmarł 20 listopada 2018 roku.
W czasie ostatnich pięciu sezonów Dziady niezmiennie cieszyły się wielkim zainteresowaniem zarówno rodzimej, jak i zagranicznej publiczności, a także krytyków teatralnych, wciąż odczytujących teatralne tropy scenicznej interpretacji dramatu. O inscenizacji Eimuntasa Nekrošiusa po premierze pisali recenzenci: „W olśniewających Dziadach Eimuntas Nekrošius zrywa z polską tradycją czytania arcydramatu Mickiewicza, szuka ukrytych znaczeń zapisanych w nim słów. Podszywa spektakl gorzką ironią, daje wybrzmieć śmiechowi, mnoży zagadki i pytania. [...] Teatrowi Narodowemu przybyło przedstawienie dla jego misji doskonałe. Kto jeśli nie narodowa scena ma przewartościowywać klasykę, oświetlać ją inaczej, choćby litewskim światłem?” – pytał Jacek Wakar (Jacek Wakar, „Dziady” Nekrošiusa przewartościowują klasykę, „Gazeta Prawna”, dodatek „Kultura”, 18.03.2016. Czytaj więcej → ).
„Wyobraźnia reżyserska Nekrošiusa jest nieograniczona, jego zdolność do budowania nieoczekiwanych, wielopiętrowych, wielowymiarowych teatralnych metafor, do tego głęboko zakorzenionych w tekście i kulturze, jest porażająca. Każda z nich zdumiewa inteligencją, chirurgiczną precyzją i konsekwencją, a metafizyka – raz po raz pojawiająca się na ich styku – była dla mnie źródłem głębokich i oczyszczających przeżyć” – przyznawał Tomasz Domagała (Tomasz Domagała, Idźta przez maki, we wsi Moskal stoi, domagalasiekultury.blog.pl, 19.05.2016. Czytaj więcej → ).
„Dziady Nekrošiusa są dziełem wybitnym – notowała Malwina Głowacka – materializacją nieokiełznanej wyobraźni litewskiego reżysera, wizją teatru pokazaną z perspektywy artysty postrzegającego rzeczywistość w nieoczywisty sposób. Niejednokrotnie będziemy do tej inscenizacji wracać, analizować poszczególne sceny, role [...] Możemy pójść w różnych kierunkach, ale niezależnie od tego, jaką trasę wybierzemy, każda okaże się fascynującą wyprawą w świat literatury i teatru, w głąb natury człowieka i artysty” (Malwina Głowacka, Ołtarz ze słów, portal „teatralny.pl”, 04.05.2016. Czytaj więcej → ).
„Udało mu się coś niezwykłego – pisał Przemysław Skrzydelski o Grzegorzu Małeckim w roli Gustawa-Konrada – pokonać nasze oczekiwania i przekonać do tego, że Konrad jest jednym z nas, co więcej, wcale nie stanowi centrum tej opowieści, choć zaczyna, próbując wszystkim wmówić, że walczy o szczególną pozycję. Jego Konrad walczy także z samym Mickiewiczem, biorąc siebie w nawias. Mistrzostwo roli mimo wątpliwości, niepewność w imię uczciwości” (Przemysław Skrzydelski, Wokół cmentarza, „wSieci”, 21.03.2016. Recenzja w portalu „e-teatr” czytaj więcej → ).
