Legenda Przybyszewskiego i jego skandalizujący życiorys towarzyszyły Ci podczas pracy nad przedstawieniem? Może pojawiały się inne inspiracje związane z tym okresem?

Przede wszystkim fascynuje mnie postać Dagny Juel, żony Przybyszewskiego. Dagny jest dla mnie symbolem  kobiecości. Myślałam, czy nie zająć się jej dramatami – i pewnie już niedługo przyjdzie na to czas.
Natomiast postać Przybyszewskiego, jego relacje z kobietami, ogromny mizoginizm i szowinizm są dla mnie ciekawym zagadnieniem i punktem wyjścia do dyskusji. W spektaklu próbuję rozmawiać z Przybyszewskim i uchwycić to, co on intuicyjnie przeczuwał, ale czego nie zapisał. Uwalniając się od myślenia mizoginistycznego czy szowinistycznego, można dostrzec, że jego dramaty stwarzają ogromną przestrzeń dla kobiet i ich świata. Jest tutaj zapisana także historia ich emancypacji – wychodzenia spod przemożnego wpływu mężczyzny-demiurga. To fantastyczna przygoda i wyzwanie.
Zresztą przy pisaniu Śniegu Przybyszewski bardzo mocno inspirował się dramatem Dagny Krucze gniazdo. Sam go przetłumaczył i powiem bez ogródek – moim zdaniem jest w Śniegu sporo wątków, które po prostu ukradł, rozwinął je – czasem lepiej, czasem gorzej. Teraz powstaje  nowy przekład – w tłumaczeniu Aleksandry Weder Sawickiej dramat nosi tytuł Krukowisko. Dla mnie w pracy nad przedstawieniem ważne były świat i sceneria nordycka stworzona przez Dagny. Na Śnieg spoglądam także z perspektywy Strindberga i Ibsena; odnajduję w nim na przykład wiele punktów wspólnych z Rosmersholmem czy Norą. Mroźna, zimowa opowieść Przybyszewskiego jest dla mnie pendant do dramatów skandynawskich.

A w jakim krajobrazie rozegra się Śnieg na scenie Studio?

Mam wrażenie, że to konsekwencja kwarantanny – zamknięcia ludzi w jednej przestrzeni, w której są na siebie skazani. Tworzy się wówczas rodzaj opresji. Bohaterowie Śniegu – czwórka postaci ze świata rzeczywistego i jedna ze świata metafizycznego – są trochę jak egzotyczne kwiaty, pozostają zatrzaśnięci w dusznej przestrzeni oranżerii, a poza nią jest lodowa pustynia… Każde wyjście na zewnątrz jest więc dla bohaterów ogromnym wysiłkiem i wyzwaniem. A jednak natura zakrada się do ich świata. W dramacie Przybyszewskiego mamy kominek, ogień; ja ten kominek zastąpiłam naturą – śniegiem i lodem.

W jaki sposób pracujesz z aktorami nad tymi sprzecznościami?

Cieszę się z tego pytania. Dążę do własnej metody pracy z aktorem. Od początku w próbach towarzyszy nam Anna Szulc-Rudzińska, psycholożka i psychoterapeutka. Wspólnie z Anią próbowałyśmy użyć różnych narzędzi terapeutycznych, aby pogłębić rozumienie psychologii postaci. Skupiłyśmy się na dokonaniach Franza Rupperta, niemieckiego profesora psychologii, który stworzył własną metodę pracy z traumą: pracę w tak zwanym polu morfogenetycznym. Dzięki odkryciom Rupperta możliwe stało się – poprzez doświadczenie, a nie jedynie analizę intelektualną – poznanie głębokich struktur psychicznych człowieka, odkrywanie jego prawdziwej tożsamości. Staramy się wspólnie z aktorami odkrywać informacje, które nie zostały wprost zapisane w dramacie, a są niezwykle istotne, pozwalają zrozumieć złożone relacje między bohaterami i targające nimi konflikty. W  tym procesie biorą udział wszyscy, nie tylko odtwórca danej roli.
Metoda daje możliwość nawiązania kontaktu z graną postacią – choćby poprzez pytania i precyzowanie odpowiedzi. Poznanie dokonuje się poprzez analizę reakcji, przyglądanie się wątpliwościom i lękom. Oczywiście – podkreślam – postaci, a nie aktora. Aktor swoją rzeczywistość prywatną zostawia w garderobie.