„Prawie na koniec sezonu Teatr Narodowy na scenie Studio przygotował premierę nagrodzonego w konkursie Różewicza w pierwszej edycji (2022) Feblika Małgorzaty Maciejewskiej w reżyserii Leny Frankiewicz – pisze Tomasz Miłkowski w „Przeglądzie”. – Autorka nie odwzorowuje świata widzialnego. Jej nieistniejące realnie uniwersum jest jednak lustrem, w którym przeglądamy się wraz ze swoimi przesądami, uwikłaniem w przemoc i mroczne instynkty. To nie jest miły świat do życia, jedynym sposobem pozostaje ucieczka. I właśnie o tej niełatwej drodze do wolności opowiada w spektaklu Frankiewicz. Czytaj więcej (w portalu e-teatr.pl)→

„[Lena] Frankiewicz radzi sobie z trudnym tekstem [Małgorzaty] Maciejewskiej naładowanym dziwnością. Nie popada w pułapki zwrotu ludowego, nie estetyzuje, nie tworzy sztuki zaangażowanej. Wprowadza baśniowość i fantastykę, to dzięki nim wychodzi z reżyserskiego zadania obronną ręką. To jest historia niestworzona, nie ma tu dydaktyki, nie ma morałów. Może poza tym, że pokazuje, jak beznadziejne jest dojrzewanie – zawieszone, nijakie, pełne oczekiwania i niezrozumienia” – zaznacza Anna Pajęcka w portalu Dwutygodnik.com. Czytaj więcej→

„Autorka dramatu, Małgorzata Maciejewska, wykreowała w swoim tekście świat, w którym brutalna baśniowość przełamuje się z cudowną poezją języka i komizmem. Przestrzeń zapomnianej wioski tworzy atmosferę niby zabawną, ale równocześnie niezwykle upiorną dla dorastających w niej dwóch nastolatek – Mani i Kasiuli – pisze Joanna Dracz w portalu Teatr dla wszystkich. – […] Aktorzy i twórcy Teatru Narodowego prowadzeni przez Lenę Frankiewicz dowiedli, że dobra sztuka nie wyczerpuje możliwości, ale je potęguje. […]
Przy całym uznaniu dla pracy zespołu nie mogę jednak nie wspomnieć o wyjątkowości Elżbiety Zajko, która stworzyła niepowtarzalną postać Mani. Ogromny repertuar postaw, zachowań i stanów, które zmieniają się jak kalejdoskopie, dynamizuje gigantyczna energia, która uwalnia się za sprawą fascynującej, fizycznej sprawności tej młodej i drobnej aktorki. Mania fruwa nad sceną na płóciennej huśtawce jak gimnastyczka na trapezie, rozsiewając słowa czarujących, lirycznych monologów. Potrafi być zagubiona wśród przytłaczających ją dorosłych, ale też wyjątkowo celna w parodiowaniu ich zachowań i niezależna w swoim śmiechu, którego szczerość obnaża całkowitą sztuczność lęków i zabobonów gromady wiejskiej. Najbardziej jednak utkwiła mi w pamięci scena w oknie, w którym Mania wykonuje niezwykle wymagający fizycznie układ, recytując jednocześnie jeden ze wspomnianych już monologów. Jej dramatyczne zmagania z dorastającym ciałem, którego nie potrafi dostosować do swoich własnych wyobrażeń, splatają się w tym momencie z poezją, której jednoczesne piękno i rewolucyjny potencjał jako jedyne potrafią zawrzeć ból i niezrozumienie pozostawionej sam na sam ze swoim ciałem nastoletniej dziewczyny”. Czytaj więcej→

„Na Scenie Studio rozkwitł magiczno-wiejsko-baśniowy świat ubrany w scenografię Barbary Hanickiej, gdzie kury pałętają się pod nogami, słoma zaścieła klepisko, swojska ściana stodoły kryje luźne deski, zaś w domu wre prawdziwie gospodarskie życie. I niby jest normalnie, ale jednak nie do końca – notuje Marek Zajdler w portalu naszteatr.pl. – […] Nierzeczywista rzeczywistość wykreowana przez Małgorzatę Maciejewską bawi się formą, surrealizmem opowieści i wymyślnym, stylizowanym na regionalizmy słownictwem. Łączy powagę z komizmem, ludzkie okrucieństwo z umiłowaniem przyrody, wiarę z zabobonami, wydumaną baśniowość z surowym realizmem. Brutalny świat zamkniętych w tradycji i umysłowej ciasnocie dorosłych zderza się z otwartością i młodzieńczymi poszukiwaniami Mani, wyśmienicie oddanej przez Elżbietę Zajko. […]
Zbudowany na kontrastach świat Feblika bawi się przeciwieństwami także w sferze muzycznej. Miłosz Pękala w nieoczywisty sposób oddał atmosferę brudnej wiejskiej nie sielanki sięgając i po niezwykle mocne brzmienie Nirvany z Territorial Pissings, i równie energetyczny własny utwór inspirowany Toolem w scenie odchabaziania Mani, ale także umpa-umpa z remizowej potańcówki i wschodnią w brzmieniu, transową muzykę Cyganów. Tej ostatniej towarzyszyły olśniewające światła Aleksandra Prowalińskiego, oniryczny taniec w precyzyjnej, rozhulanej choreografii Agnieszki Kryst i ekstrawaganckie kostiumy Michała Dracza, który nie poskąpił cylindra, gumiaka, kwietnego damskiego garnituru i kobiety z brodą. Na uwagę zasługują także mroczne projekcje Mateusza Zielińskiego oddające swojskie klimaty na deskach stodoły. […]
W zgrabną całość zebrała ten przedziwny fantastyczny świat Feblika Lena Frankiewicz, której udało się zachować magiczny posmak tekstu, podszytą niewypowiedzianym strachem duszną  atmosferę brudnej wsi, ale i uwypuklić słowny humor zmyślną interpretacją. Ucieczka w kontrasty i baśniowość okazała się kluczem do zachowania poetyckiego brzmienia Feblika sytuując go na granicy snu i jawy, a zarazem dając widzom szansę dotknięcia świata nieskrępowanej wyobraźni autorki. W tej konwencji znakomicie odnalazł się zespół aktorski wydobywając z ról małe perełki i wzbogacając opowieść o wyobcowaniu dojrzewającej dziewczyny i jej zmaganiach z dorastającym ciałem”. Czytaj więcej→