Aktualności

Recenzenci o „Śniegu”

Śnieg Stanisława Przybyszewskiego w reżyserii Anny Gryszkówny w ocenie recenzentów i teatralnych blogerów:

Oskar Hamerski (Tadeusz), Patrycja Soliman (Ewa). Fot. Krzysztof Bieliński „Najsławniejszy dramat Przybyszewskiego, kiedyś wysoko oceniany, potem zapomniany, wraca do Teatru Narodowego w opracowaniu Anny Gryszkówny. Reżyserka oczyściła tekst z młodopolskich nalotów i językowych niezręczności, usunęła nieczytelne dzisiaj aluzje, ale jednocześnie wzmocniła jego symboliczną wymowę. Scena nie tylko tonie w bieli, ale i od przestrzeni za wielkimi drzwiami w centrum tylnej części sceny od początku wieje grozą. Na koniec to tam właśnie zamknie się droga bohaterów. […] … śnieg jak refren w tej sztuce się powtarza, co w inscenizacji widać, a pojawiają się też inne symbole – świąteczną choinkę strojoną w pierwszym akcie zastępuje w następnym drapak bez igieł, wyraźny znak, że zbliża się kres. Nastrój wzmacniają fragmenty śpiewane a capella pieśni Makryny i pojawiające się na ścianach niemal pustego salonu zbliżenia bohaterek dramatu. […] … powstał spektakl wart uwagi, który dowodzi, że w młodopolskim repertuarze można znaleźć utwory o Ibsenowskim tonie. Praca adaptatorki przyniosła więc dobre owoce” – stwierdza Tomasz Miłkowski w portalu Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych AICT Polska. Czytaj więcej →

„[Anna Gryszkówna] Potrafiła nie tylko z dużą wrażliwością i konsekwencją oddać ducha samego dramatu, jednocześnie poprzez właściwe skróty odmładzając tekst na poziomie języka, ale przede wszystkim odpowiedzieć sobie samej na zasadnicze i kluczowe pytania dotyczące sensu pojawienia się dzisiaj na scenie dzieła z 1903 roku i kierunku, w jakim jako realizatorka chciałaby ze swoimi współpracownikami podążyć. Gryszkówna nie boi się pójść w stronę wyrazistego eksponowania psychologii postaci, niejednoznacznej i mieniącej się nastrojami jak u najsłynniejszych dramaturgów skandynawskich. Szuka subtelności, które głęboko wnikają w strukturę spektaklu, ale nie powodują, że konflikty czy wzruszenia stają się jednowymiarowe, a emocje niejasne czy pozbawione wyrazistości. W efekcie udanie modyfikuje zastosowaną przez samego Przybyszewskiego konwencję teatralno-dramatycznego psychologizmu, dzisiaj już będącą w zdecydowanym odwrocie. 

Oskar Hamerski (Tadeusz), Henryk Simon (Kazimierz), Patrycja Soliman (Ewa), Dominika Kluźniak (Bronka). Fot. Krzysztof Bieliński

To wszystko zaowocowało przedstawieniem spójnym i wartkim narracyjnie, wielorakim w nastrojach, pozbawionym dosłowności i statyczności (nawet chwile milczenia wypełnia przepełniona smutkiem, melancholijna, muzyka Michała Lamży), a w tekście wszystkich młodopolskich manieryzmów i anachronizmów, do tego ciekawie, ale i precyzyjnie, zakomponowanym przestrzennie (wysmakowana scenografia w różnych odcieniach bieli Martyny Kander, równie złowroga, co pociągająca), próbującym elementami symboliczno-metafizycznymi wydostać się, tu akurat z różnym skutkiem, poza dramatyczny schematyzm i dającym szansę aktorom, dzięki wychodzeniu poza uczuciowy chłód, na subtelne zagranie całkiem wyraziście poprowadzonych i zindywidualizowanych postaci. Dlatego ogląda się ten spektakl nie bez satysfakcji, bo jest bardzo solidnie wymyślony, przepracowany i skonstruowany, dobrze buduje aurę siły wszystkich uczuć i namiętności, które podszyte są jednak cały czas jakimś trudnym do nazwania metafizycznym lękiem i rosnącym niepokojem, w finale prowadzącym do tragedii. […] … opowieść Przybyszewskiego, skrojona przez Gryszkównę, jest przepełnionym emocjonalną prawdą seansem o naturze miłości, poświęceniu dla niej i o uczuciach, które nie mają możliwości pełnego i absolutnego spełnienia” – ocenia Wiesław Kowalski w portalu Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej →

Anna Gryszkówna z literaturą modernistyczną spotyka się nie po raz pierwszy. W 2018 wyreżyserowała dla Teatru Dramatycznego w Warszawie Mężczyznę Zapolskiej. Tamten spektakl brzmi bardzo wyraziście w warstwie wizualnej Śniegu w Narodowym (scenografia Martyna Kander) – podobnie jak w Mężczyźnie parawany dzielą tu przestrzeń, a projekcje na nich żeńskich postaci ze sztuki są identycznym zabiegiem (wideo Jagoda Chalcińska). To nawiązanie zapisuję na plus, bo własny styl reżysera daje widzowi poczucie, że bierze udział w rozmowie, która zaczęła się już wcześniej”.

Marta Wągrocka (Siostra/Makryna). Fot. Krzysztof Bieliński

„… jeśli ktoś się zastanawiał po co pojawia się duch siostry Bronki (Marta Wągrocka), która jako dziecko utopiła się w jeziorze, dlaczego postać widma-śmierci po prostu nie została wykreślona przez reżysera w naszych racjonalistycznych czasach, może sobie w tym momencie odpowiedzieć, że zamiana piastunki na utopioną siostrę ma jeszcze jedną zaletę – łączy tę realizację z żywiołem wody, który jest dla akcji kluczowy. […] Zamiana żywiołów, tak jak wcześniej rodzajów energii bohaterów, zmienia całkowicie wymowę sztuki. Zamiast ognia w kominku jako symbolu „domowego ciepełka”, mamy na scenie efektowną misę ze stojącą wodą, która jest przeciwstawiona prawdziwej wodzie zimowego jeziora do którego zmierzają w końcowej scenie Bronka i Kaziu. Inscenizacja nie przesądza czy się rzeczywiście topią. Może ich odejście w stronę jeziora oznacza uwolnienie ze świata pozorów, odrzucenie «marności nad marnościami», nowy początek, a nie śmierć. Spójność tej koncepcji jest godna podziwu, bo reżyserka uzyskała ją nie poprzez dopisanie nowego tekstu, ale tylko poprzez grę aktorów i miskę z wodą zamiast kominka” – recenzuje Jagoda Hernik Spalińska w portalu Teatrologia.info. Czytaj więcej →

„…mamy do czynienia z krzywdą prostodusznej Bronki. Jej twarz wyświetlana na okiennych szybach (świetne wizualizacje Jagody Chalcińskiej) patrzy na nas nieustannie niczym wyrzut sumienia. Ale ta krzywda jest, zgodnie z logiką Przybyszewskiego, skutkiem nie tyle złych cech mężczyzny, co fatalnego, nieuchronnego zrządzenia losu. Na ile człowiek jest panem swojego losu? Co to jest tak naprawdę miłość? Skąd pojawia się tęsknota za tęsknotą? Brak jasnych odpowiedzi tylko wzmaga niepokój. Rzecz cała odarta jest całkiem z kontekstów społecznych, uwarunkowań obyczajowych, konwenansów. To czysta gra emocji. Opowieść o tym, jak bardzo uczucia mogą się rozmijać. Gryszkówna nadała tej historii dodatkowe tło. Błąka się w tym tle utopiona siostra Bronki, w tekście dramatu tylko wspominana. W finale wkracza wręcz do świata żywych przemawiając słowami starej piastunki Makryny. Staje się zarazem, w partiach śpiewanych, kimś w rodzaju pradawnego, niszczącego bóstwa czy demona. […] Oczywiście pozostało wrażenie pewnej manieryczności języka Przybyszewskiego. […] Wielu kwestii słuchamy jednak z zaciekawieniem, zwłaszcza że zostały potoczyście zagrane. Wielka w tym również zasługa scenografki Martyny Kander, a przede wszystkim znakomitej muzyki Michała Lamży. Raz komentuje swoimi stylizacjami akcję, ale kiedy indziej pochłania współczesnymi aranżacjami scenę oferując nam ekspresyjną grozę” – pisze Piotr Zaremba w Polska Times. Czytaj więcej →

„To ładny spektakl. Z pięknym światłem, muzyką, scenografią, kostiumami i – dobrym aktorstwem" – stwierdza Rafał Turowski na swoim blogu rafal.turow.ski. Czytaj więcej →


O kreacjach aktorskich:

Dominika Kluźniak (Bronka), Patrycja Soliman (Ewa), Henryk Simon (Kazimierz), Oskar Hamerski (Tadeusz). Fot. Krzysztof Bieliński „Nie byłoby wrażenia lekkości i jednak komunikatywności przypowiastki bez świetnego aktorstwa. Dominika Kluźniak kolejny raz potwierdza swoją klasę. Postać Bronki została w tekście namalowana ledwie kilkoma kreskami. Skąd więc wrażenie skrzenia się jej tak wieloma barwami, wygrywania wieloma tonami? Kruchość bohaterek Kluźniak nie ma nic wspólnego z sentymentalizmem. Ona wygrywa przed nami nieustanny hymn: kobiecości, ale i człowieczeństwa. […] Oskar Hamerski pokazuje nam słabość Tadeusza przykrywaną pozorną energią i siłą. Patrycja Soliman jest cokolwiek tajemnicza, bo nie do końca wiemy, czy jej emocjonalne wybuchy są realne, czy to tylko poza, bo przecież mówi o samej sobie jako niszczącej sile. Ta tajemnica nie zostanie rozwikłana do końca, ale przestaje nam na tym rozwikłaniu zależeć. Ciekawie prowadzi postać Kazimierza Henryk Simon. Jest bratem Tadeusza, dużo od niego młodszym, aktor dopiero co skończył Akademię. W tekście mówi się o nim jako o wiecznie smutnym melancholiku. Ale z woli reżyserki Kazimierz to raczej żartowniś, próbujący rozwiać wziętymi spoza dramatu popisami stres i rozpacz Bronki. Melancholia jest, ale pod powłoką całkiem współczesnej, kpiarskiej maski. Trochę to niezgodne z tym, co napisał Przybyszewski, ale spójne i świetnie przez Simona zagrane. Obrazu dopełnia Marta Wągrocka jako trupia siostra, aktorka dobrze radzi sobie także z wokalnymi popisami” (Piotr Zaremba, Polska Times. Czytaj więcej→).

Dominiak Kluźniak, jak zawsze z dużą dozą naturalności i spontaniczności, ale i narastającą neurotycznością przynależną obawom, przeczuciom i bolesnym wspomnieniom Bronki, prowadzi postać, która z lekkomyślnego, prostodusznego i mogącego drażnić dziewczęcia staje się kobietą wewnętrznie rozdartą, ale świadomą swoich ograniczeń i słabości. Jej miłość do męża wydaje się być nieogarniona, dlatego tak wielkie wrażenie robi klęska jaką ponosi. Bardzo dobrym partnerem jest Oskar Hamerski; w roli Tadeusza, dla którego Bronka jest jedynie «śniegiem co tuli biedną ziemię i rozgrzewa», umiejętnie wychodzi poza potoki słów, by w końcu z nieco nadekspresyjnej jowialności, skrywającej tak naprawdę nudę i zmęczenie, przejść na pozycje człowieka poddającego się refleksji i pozornie tylko nieczułego wobec Ewy, swojej niegdyś wielkiej miłości, a szkolnej przyjaciółki Bronki. Patrycja Soliman jest w tej roli dość chłodna, stonowana i zimna, ale w jej pięknie eksponowanej kobiecości tli się tęsknota kusicielki i silne pragnienie osiągnięcia pełnego spełnienia i jedności w relacji z ukochanym” (Wiesław Kowalski, Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej →).

„…dwa bóstwa, Tadeusz i Ewa, kontra dwie szare myszki, Bronka i Kaziu. Dzieje się tak głównie z powodu gry Dominiki Kluźniak. Jej energia, i to wcale nie udawana, tylko właśnie bardzo dobrze zagrana, jakaś niezwykła żywość, wielowymiarowość osobowości eksplodującej chwilami jak szampan z butelki, sprawia, że snująca się po scenie Ewa, mimo swej autentycznie wybitnej urody, monumentalnego ciała bogini i realnego piękna, które roztacza, jakoś przy Bronce znika. To intensywne życie, ta „tęsknota”, do której tak tęsknił Tadeusz («tęsknię za tęsknotą»), jest w Bronce – takiej, jak gra ją Kluźniak. A z kolei mężczyzna, który budzi jakieś emocje, zaciekawia i pociąga, to Kaziu w wykonaniu Simona. I teraz są dwa wyjścia: albo Anna Gryszkówna nie doceniła Dominiki Kluźniak i ta rozwaliła koncepcję reżysera, a reszta aktorów poszła instynktownie za nią, albo odwrotnie: Gryszkówna specjalnie zrobiła taką obsadę, by tej historii nadać zupełnie inny wymiar. I wtedy, przyznaję, byłoby to mistrzostwo” (Jagoda Hernik Spalińska, Teatrologia.info. Czytaj więcej →).

Henryk Simon (Kazimierz), Dominika Kluźniak (Bronka). Fot. Krzysztof Bieliński

„W historię Tadeusza (Oskar Hamerski) rozdartego między kochającą go żoną Bronką (Dominka Kluźniak) i wracającą kobietą fatalną, nęcącą Ewą (Patrycja Soliman) silnie wkracza siostra Bronki, która przed laty utonęła, a teraz pojawia się jako zjawa (Marta Wągrocka). Jej postać została połączona z postacią starej niani Makryny – dość na tym, że obie są zapowiedzią niechybnej katastrofy, łagodzonej melancholijnymi dźwiękami muzyki. Od początku krąży między bohaterami śmierć. Ważną rolę gra też kochający Bronkę Kazimierz (Henryk Simon), neurotyczny brat Tadeusza. Próbuje ją ocalić, nawet wyznaje miłość, ale bez nadziei na wzajemność. To bodaj najlepiej napisana postać, która demonstruje typowo modernistyczny spleen a jednocześnie nie kryje swego zauroczenia szwagierką. Tak więc wszyscy kochają, ale ich wybory się mijają…najsilniej zaznaczyła swoją obecność Bronka Dominiki Kluźniak, rozedrgana, zmienna w nastrojach, gwałtowna i spokojna, wnosząca do akcji niepokój” (Tomasz Miłkowski, AICT Polska. Czytaj więcej→). 

Na zdjęciach Śnieg Stanisława Przybyszewskiego w reżyserii Anny Gryszkówny. Fot. Krzysztof Bieliński
od góry:
1. Oskar Hamerski (Tadeusz), Patrycja Soliman (Ewa)
2. Oskar Hamerski (Tadeusz), Henryk Simon (Kazimierz)Patrycja Soliman (Ewa), Dominika Kluźniak (Bronka))
3. Marta Wągrocka (Siostra/Makryna)
4. Dominika Kluźniak (Bronka), Patrycja Soliman (Ewa), Henryk Simon (Kazimierz), Oskar Hamerski (Tadeusz)
5. Henryk Simon (Kazimierz), Dominika Kluźniak (Bronka)

  • Życzymy radosnej Wielkanocy!

    Z okazji Wielkanocy życzymy, aby świąteczne spotkania były piękną lekcją miłości i wzajemnej życzliwości! 

  • Kasy i rezerwacja w czasie świąt Wielkanocy

    29 marca telefoniczna rezerwacja biletów czynna w godz. 9:00–14:30, kasy Teatru są zamknięte. Od 30 marca do 1 kwietnia rezerwacja biletów oraz kasy są nieczynne.

  • Międzynarodowy Dzień Teatru 2024

    Wspólne święto! Ludziom teatru życzymy udanej pracy zespołowej, która będzie przynosiła doskonałe artystyczne efekty, a widzom – inspirujących teatralnych przeżyć!

  • W próbach: GRA SNÓW

    Próbujemy! Premiera Gry snów Strindberga w reżyserii Sławomira Narlocha już 13 kwietnia na Scenie przy Wierzbowej. 

  • PODRÓŻ | rozmowa ze Sławomirem Narlochem

    „Podążając za everymanem, chcemy odnaleźć sensy tej nieprzewidywalnej moralitetowej wędrówki” – mówi Sławomir Narloch. Reżyser pracuje nad Grą snów Strindberga. 

  • Repertuar kwiecień – maj

    Zapraszamy na premierę Gry snów Strindberga. Ponadto wśród wielu tytułów – Szekspirowski Wieczór Trzech Króli oraz Opowieści Lasku Wiedeńskiego von Horvátha.

  • TEATR DLA SENIORÓW I STUDENTÓW

    Bilety promocyjne dla seniorów i studentów w cenie od 30 do 50 zł – wiele propozycji w repertuarach kwietniowym i majowym. 

  • KRÓL LEAR – wybór recenzji po premierze

    Recenzenci i teatralni blogerzy dzielą się opiniami po premierze Króla Leara Shakespeare’a w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego.

  • Ewa Wiśniewska – 60 lat na scenie!

    Ewa Wiśniewska obchodzi jubileusz 60-lecia pracy artystycznej. Wybitna aktorka została uhonorowana Złotym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Gratulujemy!

  • SONATA JESIENNA – 100 przedstawienie!

    Sonatę jesienną Ingmara Bergmana w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego 7 kwietnia przedstawimy po raz setny.

  • FREDRO na Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych

    Fredrę. Rok Jubileuszowy w reżyserii Jana Englerta pokażemy 18 i 19 kwietnia na Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi.

  • Trzytomowa publikacja o Jerzym Grzegorzewskim

    To. Biografia Jerzego Grzegorzewskiego Maryli Zielińskiej oraz album Jerzy Grzegorzewski 1939–2005 pod red. Janusza Górskiego dostępne w księgarni internetowej.

  • DUSZYCZKA – wspomnienie

    30 stycznia 2024 minęło 20 lat od premiery Duszyczki Różewicza w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego. Zapraszamy do obejrzenia filmowego zapisu wspomnień!

  • Vouchery do Teatru Narodowego

    Długoterminowe vouchery do Teatru Narodowego to doskonały podarunek. Są dostępne online oraz w kasach Teatru. 

  • KLASA TN – 3. edycja projektu edukacyjnego

    Spotkania z młodymi ludźmi sprawiają nam mnóstwo radości! Już po raz trzeci zgłębiamy tajniki teatru z uczennicami i uczniami warszawskich szkół.

     

  • SZTUKA ROZMOWY. Podcast Teatru Narodowego

    Jak buduje się artystyczne relacje? Rozmowy z aktorkami i aktorami Teatru Narodowego. Zapraszamy do słuchania!

  • Recenzje po premierze CZEKAJĄC NA GODOTA

    Recenzenci i teatralni blogerzy dzielą się opiniami o spektaklu Czekając na Godota Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka.

  • CZEKAJĄC NA GODOTA – zwiastun

    Zwiastun Czekając na Godota Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka. Premiera spektaklu odbyła się 9 grudnia na Scenie Studio.

  • Heroizm trwania | premiera CZEKAJĄC NA GODOTA

    Trwanie – uparte i heroiczne. Premiera Czekając na Godota Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka odbyła się 9 grudnia na Scenie Studio. 

  • Rozmowa z Piotrem Cieplakiem

    „Wszystko, co człowiek może zrobić – złorzecząc, przeklinając, wściekając się, to jednak… czekać” – mówi Piotr Cieplak o pracy nad Czekając na Godota Becketta. 

  • PCHŁA SZACHRAJKA – 10 lat od premiery!

    6 grudnia 2023 mija 10 lat od premiery Pchły Szachrajki Jana Brzechwy w reżyserii Anny Seniuk! Zapraszamy do obejrzenia materiału o tym wyjątkowym, łobuzerskim spektaklu.


  • Księgarnia internetowa

    Publikacje poświęcone dziejom teatru i jego twórcom, w ofercie także torby i saszetki ze zdemontowanych banerów. Zapraszamy do księgarni internetowej!

  • FREDRO. ROK JUBILEUSZOWY – recenzje

    „Niezwykły spektakl, pozornie utrzymany w konwencji próby, stał się zatrzymanym w czasie sądem nad dziełem wybitnego komediopisarza” – recenzje po premierze Fredry w reż. Jana Englerta. 

  • Stawiany na pomnikach i przed sądem

    Fredro. Rok Jubileuszowy w reżyserii Jana Englerta – premiera odbyła się 1 grudnia. W roku 2023 świętowaliśmy 230 rocznicę urodzin komediopisarza.

  • Eimuntas Nekrošius – piąta rocznica śmierci

    20 listopada 2023 roku minęła piąta rocznica śmierci Eimuntasa Nekrošiusa – jednego z najwybitniejszych europejskich twórców teatralnych ostatniego półwiecza.

  • OPOWIEŚCI LASKU WIEDEŃSKIEGO – recenzje

    „Znakomity spektakl”, „cały zespół aktorski gra koncertowo” – przedstawiamy recenzje i opinie krytyków oraz teatralnych blogerów o Opowieściach Lasku Wiedeńskiego.

  • OPOWIEŚCI LASKU WIEDEŃSKIEGO | zwiastun

    Premiera Opowieści Lasku Wiedeńskiego Ödöna von Horvátha w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej odbyła się 4 listopada na Scenie przy Wierzbowej.

  • OPOWIEŚCI LASKU WIEDEŃSKIEGO | premiera

    Cywilizacja na krawędzi, w kryzysie wartości – świat, który nie chce pomyśleć. Dramat von Horvátha w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej. 

  • Martyna Kander nagrodzona za scenografię do ALICJI...

    Martyna Kander otrzymała trzecią nagrodę w Ogólnopolskim Plebiscycie Musicalowych Premier Sezonu 2022/2023 za scenografię do spektaklu Alicji Kraina Czarów

  • Jubileusze dyrekcji Teatru Narodowego

    Jubileusze – 25 lat dyrekcji Krzysztofa Torończyka w odbudowanym Teatrze Narodowym, 20 lat dyrekcji artystycznej Jana Englerta. 

     

  • Wojciech Faruga z Nagrodą im. Konrada Swinarskiego

    Wojciech Faruga za reżyserię Dekalogu został uhonorowany Nagrodą im. Konrada Swinarskiego przyznawaną przez miesięcznik „Teatr”. Serdecznie gratulujemy!

  • 80. urodziny Jana Englerta

    Jan Englert, dyrektor artystyczny Teatru Narodowego, 11 maja obchodzi 80 urodziny! Z okazji jubileuszu życzymy nieustającej wiary w teatr!

  • 100. przedstawienie KORDIANA

    Kordian – dramat o trudnych polskich wyborach, polskim niebie i polskim piekle. 26 kwietnia 2023 roku spektakl zagraliśmy po raz setny! Z tej okazji przedstawiamy fotorelację zza kulis. 

  • Jan Frycz – 45-lecie pracy artystycznej

    Jan Frycz obchodzi jubileusz 45-lecia pracy artystycznej. Gratulujemy i życzymy wielu kolejnych aktorskich wyzwań i artystycznych spełnień!

  • Gustaw Holoubek | Wielka Improwizacja

    W setną rocznicę urodzin Gustawa Holoubka przedstawiamy Wielką Improwizację w jego wykonaniu. Nagranie pochodzi z premiery Dziadów w reżyserii Kazimierza Dejmka.




  • Jan Englert wspomina Gustawa Holoubka

    W setną rocznicę urodzin Gustawa Holoubka Jan Englert wspomina wybitnego aktora – „Gustaw Holoubek jest autorytetem, punktem odniesienia”.  

  • Gustaw Holoubek w Teatrze Narodowym

    W setną rocznicę urodzin Gustawa Holoubka przypominamy ten rozdział jego bogatej biografii artystycznej, który wiązał się z pracą w Teatrze Narodowym. 

  • 70. urodziny Sławomiry Łozińskiej!

    8 kwietnia Sławomira Łozińska obchodzi 70. urodziny! W tym roku przypada również 50. rocznica debiutu wybitnej aktorki w Teatrze Narodowym. Życzymy kolejnych wspaniałych ról!

  • Aktorki i aktorzy TN z Medalami Gloria Artis

    Małgorzata Kożuchowska, Sławomira Łozińska, Jarosław Gajewski i Arkadiusz Janiczek zostali uhonorowani Medalami Zasłużony Kulturze – Gloria Artis.

  • Piotr Cieplak z Nagrodą im. Tadeusza Żeleńskiego-Boya

    Piotr Cieplak został wyróżniony Nagrodą im. Żeleńskiego-Boya za wybitne osiągnięcia w sztuce reżyserskiej, ze szczególnym uwzględnieniem realizacji w Teatrze Narodowym.

  • Jan Englert – jubileusz 45-lecia pracy reżyserskiej

    Jan Englert po raz pierwszy reżyserował w 1978 roku. Jego najnowszą pracą reżyserską jest zrealizowany w Teatrze Narodowym Mizantrop Molière’a. 

  • Warszawska Nagroda Edukacji Kulturalnej

    Z radością informujemy, że zrealizowany przez nas program dla szkół KLASA TN zdobył III nagrodę 13. edycji Warszawskiej Nagrody Edukacji Kulturalnej.

  • Cykl POECI POLSCY online #kulturabezbarier

    Polska poezja w interpretacji Aktorów Teatru Narodowego – artystyczno-edukacyjny cykl POECI POLSCY #kulturabezbarier.

  • Przedstawienia Teatru Narodowego online

    Spektakle Teatru Narodowego zrealizowane w Teatrze Telewizji – wybór ze zbiorów Ninateka.pl oraz Vod.TVP. 

Korzystając z serwisu internetowego Teatru Narodowego akceptujesz zasady Polityki prywatności oraz wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Plik cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej na temat cookie, kliknij tutaj