„Wspaniała sztuka Macieja Wojtyszki, pełna odniesień do literatury i filozofii, wciąga w wir walki bezwzględnej władzy z wszystkimi, którzy nie pasują do jej wyobrażenia o porządku. Jan Englert w roli Barona przekonująco ukazuje znużenie bohatera, jego lęki i wątpliwości. Bo kto wątpliwości nie ma, świata nie poprawi. Baron zachęca nas do wytrwania w oporze przeciwko tym, którzy wiedzą wszystko. W obsadzie błyszczy Ewa Wiśniewska jako żona Barona, a młodsi aktorzy partnerują im wyśmienicie. Przedstawienie trafia w nasz czas dzięki uniwersalnej wymowie – kiedy za zakrętem czai się pęknięcie czasu, które przepowiada Baron, zapotrzebowanie na ludzi z wyobraźnią (czyli artystów) gwałtownie wzrasta. Spróbujcie stłamsić ich niezależność, a zginiemy wszyscy” – pisze Tomasz Miłkowski w „Przeglądzie”. Czytaj więcej

„Patrzy się na wysmakowane przedstawienie Macieja Wojtyszki według jego sztuki z narastającym wzruszeniem oraz pewnością, że to nie tylko historia legendarnego kuglarza, blagiera i fantasty, człowieka, który wymyślił samego siebie. Przynajmniej w takim samym stopniu jest to na wskroś osobiste wyznanie grającego Münchhausena Jana Englerta, jego przesłanie wiary w teatr i świat, jakie na oczach wielkiego aktora odchodzą i nic z tym nie da się zrobić. […] Baron Münchhausen dla dorosłych to bowiem rzadki dziś przykład przedstawienia, które wierzy w inteligencję publiczności oraz zostawia pole dla wyobraźni” – notuje Jacek Wakar na swoim blogu „Zdania Wakara”. Czytaj więcej

„To śliczne przedstawienie jest jak plaster kojący rozdarte serce, duszę i umysł. O wariactwie i normalności, o wolności i zamordyzmie, o maskach, jakie zdarza nam się nosić i skutkach ich zdjęcia, wreszcie (chyba najbardziej) – o miłości do teatru i wierze weń – cokolwiek to dziś znaczy. Rzecz cudownie zabawna, ironiczna i autoironiczna, a momentami – tak po ludzku wzruszająca. Wspaniałe role Jana Englerta i Ewy Wiśniewskiej, znakomita Patrycja Soliman jako Emilia i udany debiut na narodowych deskach Ireneusza Czopa w roli Prokuratora” – podkreśla Rafał Turowski na swoim blogu. Czytaj więcej

„Baron Münchhausen dla dorosłych napisany został w sposób charakterystyczny dla autora, z wrażliwością na paradoksy, filozoficzne pytania i efektowne puenty, w konwencji salonowej rozmowy. Wojtyszko gra z nią jednak, wprowadzając współczesny język wypowiedzi i pokazując, że nawet najstarsze pokolenie nie przestrzega jej reguł. Główny bohater jest tu figurą Artysty, Intelektualisty, a zarazem całkiem współczesnego Inteligenta. Nie tyle opowiada on niestworzone historie, jak na barona Münchhausena przystało, co snuje domysły, puszcza wodze fantazji, podważa uznane tezy, ma wątpliwości, wreszcie chce sprowokować rozmówców do myślenia. Osiemnastowieczny Baron Jana Englerta wydaje się protoplastą Stomila z Tanga Sławomira Mrożka, granego na tej samej scenie w reżyserii Jerzego Jarockiego (choć w rzeczywistości Stomil jest protoplastą Barona Wojtyszki), a Jakobina Ewy Wiśniewskiej jest ówczesną/dzisiejszą Eleonorą, posiadającą jednak więcej serca, rozumu i wyobraźni” – odnotowuje Kamila Zalewska w portalu Teatrologia.info. Czytaj więcej

„[Jan Englert] <mistrzostwo> Szef Narodowego czuje się w tej partyturze jak ryba w wodzie, przykleja ekscentryczne wąsy, podnosi sam siebie za włosy (cudna sztuczka), trzyma sztamę z widzami, którym mówi ze sceny to, co bardzo lubią słyszeć. Aliści w samej komedii Wojtyszki jest jeszcze cień: smutne przeczucie bohatera, że czas mądrego błazeństwa jako sposobu na wymykanie się ciężkiej łapie rządzących tłuków mija, pętle się zaciskają. Aktor wspomina o tym ściszonym, smutnym głosem, ale już po chwili temperament każe mu dynamizować ton, dokładać wigoru. Jego fantastyczna dyspozycja niesie całe widowisko (...)” – pisze Jacek Sieradzki w „Subiektywnym spisie aktorów teatralnych”. Czytaj więcej

„Klasyczna i bardzo udana scenografia Wojciecha Stefaniaka wypełnia intymną przestrzeń sceny przy Wierzbowej, przenosi widzów w czasy Münchhausena, ale co ważniejsze staje się pięknym tłem dla mistrzowskich popisów aktorskich. Zdecydowanie publiczność porywa Ewa Wiśniewska, która grając dumną damę, przeplata poważne miny doskonałą ironią. Jan Englert do roli podszedł w sposób profesorski, ale udowadnia też, że ma dystans do siebie. Z wielu scen na szczególną uwagę zasługują te, gdzie musi budować relację ojciec – syn i ojciec – dziadek. Wypada w nich bezbłędnie. Wyjątkowo przyjemnie ogląda się też dzieci Munchhausenów. Patrycja Soliman i Hubert Paszkiewicz pokazują świetny warsztat, mają w sobie szlachetność, która doskonale sprawdzi się w sztukach m.in. Szekspira. Baron Münchhausen dla dorosłych to kawał dobrego teatru. Zamiast banalnej farsowej historii mamy dobrze wymyśloną sztukę zahaczoną w historii, a zamiast aktorów-celebrytów mamy aktorów. I oto chyba powinno chodzić nie tylko na narodowych scenach” – podkreśla Jakub Panek w portalu Wp.pl. Czytaj więcej

„Najbardziej naturalnie wypada Ewa Wiśniewska, która w roli żony Münchhausena Jakobiny daje popis komizmu podszytego desperacją. I kradnie spektakl” – zauważa Aneta Kyzioł w „Polityce”. Czytaj więcej

„W postać tytułowego barona wciela się Jan Englert. Niespodzianką nie będzie jeśli napiszę, że wypada w tej roli znakomicie. Idealnie manewruje między komizmem postaci a ciężarem wynikającym z politycznego wydźwięku przedstawienia. Kroku dotrzymuje mu grająca jego żonę Ewa Wiśniewska. Choć nie wiem, czy to słuszne określenie, gdyż są sceny, gdy to ona wiedzie aktorski prym. Żeby oddać słuszność, muszę wspomnieć tu o reszcie znakomitej obsady (z Patrycją Soliman i Ireneuszem Czopem na czele), gdyż każde z nich wypadło na scenie bezbłędnie. Również scenografia Wojciecha Stefaniaka zasługuje na osobną pochwałę. Jest wymowna, a przy tym ironiczna. Teatr Narodowy w Warszawie po raz kolejny pokazał, że posiada jeden z najlepszych zespołów aktorskich w Polsce. A Wojtyszko tym spektaklem udowodnił ponadto, że można w sposób przystępny i pozornie prosty podjąć ważną kwestię nie umniejszając przy tym rozrywkowemu potencjałowi przedstawienia. I to jest prawdziwa siła tego spektaklu” – podkreśla Mateusz Michalski na swoim instagramowym koncie „na.sztuki”. Czytaj więcej

„Autorski projekt Wojtyszki, tekst pełen cytatów z klasyki kultury, oparty jest na oryginalnym pomyśle: opowiada o tym, co działo się na emeryturze z tytułowym fantastą i kpiarzem – zauważa Przemysław Gulda na swoim instagramowym koncie „Gulda poleca” →. – To historia o starości i rezygnacji, ale także filozoficzny traktat o istocie świata i gorzki komentarz na temat hipokryzji polityki. W spektakularnej, realistycznej scenografii, przedstawiającej upadły, zaniedbany zamek, Münchhausen, zagrany bardzo przekonująco przez Jana Englerta, walczy z urzędnikami i próbuje ratować kochającą go rodzinę”. 

„Wojciech Stefaniak wyczarował zniszczoną komnatę zamku z imponującymi rekwizytami (klawesyn, armata). Winna przygnębiać a jest malownicza, na swój sposób intrygująca. Zużyta przestrzeń wizualizuje upadek, jest zmyślnym kamuflażem-kontekstem dla Barona. Podłoga pod klawesynem się zapadła, szyby w oknach są rozbite, mozaika podłogi jest wytarta, straszy oblepiony sadzą kominek, mebli właściwie nie ma.  Na tym tle aktorzy w pięknych, z pietyzmem i smakiem wystylizowanych kostiumach Martyny Kander wyglądają wspaniale. Jak rajskie ptaki uwięzione w zaśniedziałej klatce. Muzyka Iriny Blokhiny i światło Karoliny Gębskiej wzmacniają nastrój niezwykłości i tajemnicy, sytuacji, które zaskakują. 
[...] Baron Münchhausen jest dla Jana Englerta rolą szytą na miarę. To cudowne, gdy poprzez swą pracę można wyrazić siebie, zdefiniować rozumienie świata, swoje w nim miejsce. Sztuka dla aktora jest tym, czym dla Münchhausena traumatyczne doświadczenie z czasów wojny. Uzmysławia i uczy tego, co daje siłę, napęd, możliwość przetrwania we wrogim świecie, którego się nie do końca akceptuje, który ciągle rozczarowuje, atakuje, zagraża. Jest szansą, może mało realną, na jego zmianę. Siła wyobraźni pozwalająca tworzyć rzeczywistości alternatywne, podsuwająca najbardziej szalone, nieprawdopodobne rozwiązania jest kreacją ocalenia, radzenia sobie z przeciwnościami, z losem. Z systemem, ludźmi. Otwiera wyjście awaryjne w sytuacjach z pozoru beznadziejnych. Jan Englert, mistrz nad mistrze, gra wspaniale a nawet wystarczy, że jest na scenie. Igra z widzami, licząc że go zrozumieją. Bo uwielbiają go na pewno. Podobnie zachwyca naturalna, swobodna, ujmująca w swej roli Ewa Wiśniewska. Gra jakby od niechcenia, jakby odsłaniała nam samą siebie, bez widocznego, wyczuwalnego do swej postaci w sztuce dystansu. Znakomita, bo skupiona, przejmująca jest Patrycja Soliman w roli Emilii i debiutujący na scenie Narodowego Ireneusz Czopa jako groteskowo groźny Prokurator. I to jest ten poziom opanowania warsztatu aktorskiego, który stapia bohatera dramatu z grającym go aktorem. Udowodnia, że martwą/nieistniejącą/wymyśloną przez autora sztuki osobę może aktor poprzez siebie uruchomić/wskrzesić. Jakby postać przedstawiana była dybukiem. Przemiana człowieka jest więc możliwa, choć wymaga szczególnej wrażliwości, niezwykłej wyobraźni, odwagi w podejmowaniu ryzyka. Miłości. W teatrze dokonuje się na oczach widzów. Choć dla większości pozostanie niezgłębioną tajemnicą. Nie jest wymysłem szalonych, wariackich zmysłów a grą, kreacją. Sztuką. I spektakl ten, nie licząc na wygraną Műnchhausena, którym może być każdy z nas, jest jej najwyższą pochwałą” – zauważa Ewa Bąk na blogu „Okiem Widza”. Czytaj więcej