Aktualności

„Alicji Kraina Czarów” – wybór recenzji

Przedstawiamy wybór recenzji i opinii po premierze Alicji Krainy Czarów wg Lewisa Carrolla w reżyserii Sławomira Narlocha:

Henryk Simon (Chórzysta), Kacper Matula (Chórzysta), Paweł Paprocki (Szalony Kapelusznik), Hubert Paszkiewicz (Chórzysta), Michał Pietruczuk (Synek), Piotr Piksa (Śpiewak). Fot. Marta Ankiersztejn Henryk Simon (Chórzysta), Kacper Matula (Chórzysta), Paweł Paprocki (Szalony Kapelusznik), Hubert Paszkiewicz (Chórzysta), Michał Pietruczuk (Synek), Piotr Piksa (Śpiewak) w spektaklu Alicji Kraina Czarów wg Lewisa Carrolla w reżyserii Sławomira Narlocha. Fot. Marta Ankiersztejn

„Spektakl wsysa widza, zalewa, pochłania.  Alicja... nie pozwala się oderwać. Daje wielką radość bycia wewnątrz wykreowanego przez Sławomira Narlocha świata. Oddala zaś od świata codziennego – tego za murem teatru. Muzyka, piosenki, świat na scenie to wszystko ciągnie nas i nie ma ani chwili, ani jednej dekoracji, kostiumu na granicy kiczu –  co przy takim rozmachu, panoramie, wielości postaci – mogłoby się zdarzyć. Wyobraźnia twórców daje nam piękny, chwilami dotkliwy, dojmujący sen. Wielka imaginacja. Wielka fantazja. Wielka wyobraźnia. Emma z opowieści Tove Jansson chyba lubiłaby ten spektakl... […] Zachwyca mnie również fakt, że Alicji Kraina Czarów... w Narodowym jest w gruncie rzeczy spektaklem ludzi młodych, bardzo młodych – miałam wrażenie silnej więzi całego zespołu, któremu sprawiało radość, że na scenie wreszcie urzeczywistnia się Ich praca, pomysły, wyobraźnia, wspólna zabawa. […] Tak, to chyba spektakl, który widziany w dzieciństwie, będzie powracał w małych widzach, kiedy dorosną – nawet, a może trochę dlatego właśnie – że z pewnością nie wszystko było dla nich jasne, oczywiste i zrozumiałe. Siła jednak wszechmocy magii, czarów i wyobraźni obecna w tej adaptacji Alicji... jest tak wielka, że obrazy, pytania, piosenki zostaną na długo. Może na zawsze. Będą budzić tęsknotę za czymś, co minęło, czego nie da się jasno określić – do rozumienia człowieka, siebie, do metafizyki po prostu” – zauważa Maja Komorowska na swoim profilu na Facebooku. Czytaj więcej

„Pierwsza scena zapiera dech w piersiach. Nagromadzenie aktorów, muzyków, doskonała scenografia Martyny Kander i światło wyreżyserowane przez Karolinę Gębską robią ogromne wrażenie. Ten obraz żyje, oddycha i śpiewa. Aż chce się zawołać: »Chwilo trwaj« i wejść do środka. Gdyby chcieć znaleźć tylko jeden powód, aby się w tej teatralnej króliczej norze umościć, to ten pierwszy obraz jest już wystarczająco oszałamiający. […]

Tak, to jest spektakl muzyczny. I tak, jest to też teatr kameralny, gdyż intymne monologi i dialogi opowiadają więcej niż sam tekst. Reżyserowi udało się połączyć musicalowy rozmach (pełne uroku, efektowne sceny z baletem flamingów) z delikatnością opowieści o tym, co było i czego już nigdy nie będzie. […]

Reżyser umiejętnie scala rozmach przedstawienia muzycznego z dyskretną opowieścią o tym, co musi przeminąć, co pozostanie, paradoksalnie już na zawsze, tylko we wspomnieniu, zapachu i geście.

Alicji Kraina Czarów to rzadka sztuka opowieści, tak jak życzył sobie tego Bertolt Brecht, teatru dostępnego dla każdego widza. Nie jest to spektakl tylko dla dzieci i nie jest to spektakl tylko dla dorosłych. Prawdziwy jednorożec. Musimy tylko zaakceptować czas. A więc podążajmy za białym królikiem… – pisze Reda Paweł Haddad w portalu Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej

„Już nie pamiętam, kiedy byłem po wyjściu z teatru tak bardzo rozczarowany, tak wręcz rozeźlony – że spektakl się skończył, że nie ma kolejnego antraktu i jeszcze jednego aktu i jeszcze jednego, że te dwie godziny z okładem tak niepostrzeżenie minęły. Wciągnęło mnie kompletnie, od pierwszej sceny jak za twarz złapało, tak trzymało aż do oklasków, oglądałem z wypiekami na twarzy, z rozdziawioną buzią, z uśmiechem na niej, gdzieś po kryjomu uroniłem też łezkę lub dwie – pisze Rafał Turowski na swoim blogu.  […] Alicja jest pięknie opowiedzianą i pokazaną poruszającą opowieścią o czasie. O – niemożności cofnięcia tegoż czasu, o czasie beztroski i – czasie rozpaczy, o stracie, o żałobie, o czasie dzieciństwa – i czasie dorosłości. O tym, że tak szybko i właściwie niepostrzeżenie mija – i czas, i dzieciństwo, i dorosłość i… tak, ten spektakl – też”. Czytaj więcej

„Refleksyjny jest też kolejny spektakl i poważny, i wesoły czyli „Alicji Kraina Czarów” w Teatrze Narodowym. […] Spektakl przepojony nostalgią za czasem minionym łączy nastroje lirycznej melancholii z radosnym uśmiechem, który budzi obcowanie ludzi i widziadeł, przypominających ulubione zabawki i wyśnione zwierzęta” – podkreśla Tomasz Miłkowski w „Dzienniku Trybuna”.  Czytaj więcej

Scena zbiorowa. Na górze: Henryk Simon (Rycerz), Ewa Konstancja Bułhak (Alicja). Na dole: Oskar Hamerski (Dwójka), Magdalena Czuba (Flaming), Piotr Piksa (Piątka), Mikołaj Śliwa (Flaming). Fot. Marta Ankiersztejn
Scena zbiorowa. Na górze: Henryk Simon (Rycerz), Ewa Konstancja Bułhak (Alicja). Na dole: Oskar Hamerski (Dwójka), Magdalena Czuba (Flaming), Piotr Piksa (Piątka), Mikołaj Śliwa (Flaming) w spektaklu Alicji Kraina Czarów wg Lewisa Carrolla w reżyserii Sławomira Narlocha. Fot. Marta Ankiersztejn

„Sławomir Narloch pokazuje motyw odchodzenia, przemijania i bólu pomieszanego z tęsknotą i nadzieją, w przepiękny, metaforyczny sposób. W zasadzie tylko jeden raz, pod koniec pierwszego aktu, pada dosłowny komentarz: »Pewnego dnia mama powiedziała, że jest bardzo chora i wkrótce umrze«. Reszta to czysta poezja z muzyką i obrazem – podkreśla Kinga Senczyk w portalu Popkulturowcy.pl. Czytaj więcej

Alicji Kraina Czarów piękny spektakl, takich w dzisiejszym krzykliwym, publicystycznym teatrze szuka się czasem długo” – zauważa Piotr Zaremba w portalu i.pl. Czytaj więcej

„W spektakl Alicji Kraina Czarów w Teatrze Narodowym w Warszawie w reżyserii Sławomira Narlocha wpada się jak w króliczą norę. Chciałoby się krzyknąć "wow" na widok tańca olbrzymich flamingów (choreografia Anna Hop), krwistoczerwonych strojów Królowej i Króla Kier, Kapelusznika, dworzan ubranych w sportowe uniformy, olbrzymich zegarów chodzących wspak. […]

„Dorosła Alicja (Ewa Konstancja Bułhak) czyta synkowi bajkę o dziewczynce, która zasnęła i znalazła się po drugiej stronie lustra. »Kiedy dziewczynka mówi zupełnie inaczej niż inne małe dziewczynki, jest bardzo możliwe, że nie jest dziewczynką. Może być każdym, nawet chorobą…« – pisał Roland Topor. I tak jest u Narlocha. Alicja jest bohaterką z Krainy Czarów, mamą małego chłopca, wspomnieniem dorosłego syna (świetny Cezary Kosiński), który w dzieciństwie stracił ukochaną matkę. Królowa nie ma już pięknej sukni, tylko fartuch przypominający szpitalną koszulę. Czas płynie na wspak, ktoś siedzi w więzieniu za czyny, które jeszcze nie nadeszły. Zabawna opowieść nabiera ciężaru życia. Zaciąga się smutkiem. Alicja w Krainie Czarów i Alicja po drugiej stronie lustra napisane przez matematyka Lewisa Carrolla w połowie XIX wieku uderzająco zapowiadają absurdy i pułapki współczesności.

„Wystarczy trochę się postarać, żeby utknąć w czyjeś pamięci – mówi jeden z bohaterów. Nie wiem, co utkwi w pamięci dziecięcych widzów, ale że coś w nich zostanie, jestem pewna. Śmieją się, klaszczą, próbują śpiewać. Olśniewająca scenografia i kostiumy autorstwa Martyny Kander. Do tego orkiestra grająca na żywo” – pisze Katarzyna Janowska w tygodniku „Newsweek”. Czytaj więcej

Rozmach, śpiewność i taneczność, poetycka liryczność, a także porywające piosenki, humorystyczno-satyryczne dialogi z bystrym podtekstem nie pozwalają nawet na krótki moment znużenia. Tu magia teatru, frazy wypowiadane przez występujących nie upraszczają rzeczy skomplikowanych, a obrazy przemawiają do wszystkich zmysłów. Alicji kraina czarów będzie przebojem, jestem pewna” – zaznacza Anna Czajkowska w portalu Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej

Alicji Karina Czarów jest spektaklem familijnym. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Inne treści będą atrakcyjne dla dzieci, inne dla ich rodziców czy dziadków. Przywołajmy fragment przedmowy do Alicji w Krainie Czarów autorstwa jej tłumacza, Macieja Słomczyńskiego, który twierdzi, że ten „tekst zawiera dwie zupełnie różne książki: jedną dla dzieci i drugą dla bardzo dorosłych”. Wróżę najnowszej realizacji Teatru Narodowego długą obecność w repertuarze i komplety na widowni. Reżyser umiejętnie łączy widowisko muzyczne – choć mam wrażenie, że jest to określenie zbyt skromne i należy mówić raczej o musicalu – z przenikliwym, mądrym i poruszającym przesłaniem. Czas ucieka, a życie każdego z nas przesypuje się jak piasek w klepsydrze. Nienowa to prawda, ale warto do niej wracać. Sławomir Narloch na kanwie powieści Carrolla tworzy przejmującą opowieść o przemijaniu, starości, chorobie, odwracaniu ról między rodzicami a dziećmi, o śmierci i stracie. Najpierw to rodzice objaśniają nam świat i prowadzą przez jego meandry. Przychodzi jednak moment, kiedy to my bierzemy ich za rękę i tłumaczmy rzeczywistość. Rozum przestaje być dla nich wsparciem, zmysły zaczynają zawodzić, a słowa do rzeczy jakoś dziwnie nie pasują. Jest to również historia o nierozerwalnych więziach istniejących nadal, choć jedna ze stron odeszła. I oczywiście o sile wyobraźni, za sprawą której można wykreować absurdalny, oniryczny, ale też porywający porządek Krainy Czarów, stanowiącej alternatywę dla egzystencjalnych wyzwań” – pisze Malwina Głowacka w portalu Teatralny.pl. Czytaj więcej

„W interpretacji Sławomira Narlocha skok w króliczą norę nie jest z pewnością gestem eskapistycznym. Przeciwnie: twórca adaptacji i reżyser dopisał do znanej opowieści autorską klamrę narracyjną, w której męski protagonista zanurza się w świecie fantazji paradoksalnie właśnie po to, by zyskać pełniejszy, bardziej przenikliwy obraz siebie i swojego życia, w podświadomości szukając odpowiedzi na pytania o własną tożsamość. Grany przez Cezarego Kosińskiego bohater w średnim wieku, ubrany w nieefektowny znoszony sweter, w sennym majaku dostrzega swoją równoletnią matkę, Alicję (Ewa Konstancja Bułhak), której towarzyszy jej dziewczęca wersja. Wiele razy przez Carrollowską krainę idą razem, czasem patrząc na siebie z dystansu przez głowy niezliczonych ekscentrycznych postaci. W realizacji Narlocha przenikają się barwne i niepokojące pokoje wyobraźni dziewczynki, dorosłej kobiety, i w końcu jej dorosłego już syna, który w tym osobliwym przestrzennym i czasowym zakrzywieniu wspomina lub wyobraża sobie swoją matkę (usunięcie litery „w” z tytułu jest zmianą nie tyle kosmetyczną, co bardzo znaczącą) – podkreśla Szymon Kazimierczak w miesięczniku „Teatr”. Czytaj więcej

O kreacjach aktorskich, scenografii, muzyce i choreografii:

„Kreacja Ewy Bułhak to świetny warsztat i kunszt aktorski. Jej Alicja jest zarówno małą rezolutną dziewczynką, jak i dojrzałą kobietą, czułą i empatyczną mamą. Płynnie porusza się i w wyimaginowanym świecie marzeń, i codziennym życiu. Wyśmienicie wypada także gra Anny Lobedan – Królowej Kier. Jest groźną, a jednoczenie zabawną krwawą Królową, która wszystkich każe ścinać, ale także – podczas prywatnego, intymnego spotkania z Alicją – w luźnym domowym stroju (znakomita scena rozmowy dwóch kobiet po przejściach i duet w wykonaniu aktorek) zwykłą, odczuwającą lęk kobietą.

Cały występujący zespół aktorski, jak i towarzyszący mu zespół muzyków, zasługują na uznanie i brawa. Sprawnie poprowadzeni przez reżysera, stwarzają fascynujący świat pełen abstrakcyjnych niespodzianek i humoru, pobudzający do zastanowienia się nad tym, co nas otacza.

Warstwa muzyczna spektaklu, współbrzmiąca z jego przekazem i dopełniająca go, mogłaby właściwie stanowić samodzielną całość. Piękne, utrzymane w Carrollowskiej poetyce teksty Narlocha, interpretowane przez aktorów z akompaniamentem Orkiestry Szalonych Kapeluszników, są właściwie samodzielnymi utworami, po których zresztą publiczność – niczym na koncercie muzycznym – biła brawo. Piosenki śpiewane były solo (znakomite wykonawstwo Bułhak), w duetach (poruszająca interpretacja Bułhak i Lobedan) oraz przez chór. Choreografia Anny Hop sprawnie organizowała ruch i taniec, zwłaszcza w scenach zbiorowych. Scenografia i kostiumy Martyny Kander były bardzo zróżnicowane – od prostego, współczesnego stroju Alicji, jej Synka i dorosłego Syna, poprzez okazałe kostiumy Królowej i Króla Kier utrzymane w monarszych purpurach, po bajecznie ubrane postaci ze świata Alicjowych przygód. Podobnie scenografia – prosta, ograniczona do dwóch wielkich krzeseł, gdy Alicja się zmniejszyła, czy kilku graniastosłupów będących lasem, po podwodny świat Niby Żółwia i pełną drobiazgów przestrzeń zdominowaną przez zegary, które nie tyle pokazują czas, ile go zatrzymują” – pisze Marzena Kuraś. Czytaj więcej

Bartłomiej Bobrowski (Gryf), Ewa Konstancja Bułhak (Alicja), Mikołaj Wachowski (Synek), Oskar Hamerski (Niby Żółw), Cezary Kosiński (Syn). Fot. Marta Ankiersztejn
Bartłomiej Bobrowski (Gryf), Ewa Konstancja Bułhak (Alicja), Mikołaj Wachowski (Synek), Oskar Hamerski (Niby Żółw), Cezary Kosiński (Syn) w spektaklu Alicji Kraina Czarów wg Lewisa Carrolla w reżyserii Sławomira Narlocha. Fot. Marta Ankiersztejn.

„Postaci w Alicji Krainie Czarów to żywi ludzie ze swoimi prawdziwymi problemami. Uwagę zwraca bardzo udany monolog Humpty’ego Dumpty’ego (Grzegorz Kwiecień), który jest nie tylko postacią z bajki, jest człowiekiem, który pragnie być dostrzeżony, doceniony, uznany przez innych. Intryguje Niby Żółw (Oskar Hamerski), jak Big Lebovski zostawiony gdzieś w zapomnianej głębi minionej epoki. Doskonale bawi monolog latającego, bardzo wrażliwego i po ludzku zawstydzonego Komara (Robert Czerwiński). Wzruszenie wywołuje postać królowej (Anna Lobedan), silnej, szalonej, ścinającej głowy i później kruchej, poszukującej swojej tożsamości.  Te role nadają spektaklowi egzystencjalny wymiar, budują podziemny nurt tej opowieści.

Wreszcie sama Alicja jest osią tego przedstawienia, jednakże nie jest tu najważniejsza. Bardzo rzetelnie zagrana przez Ewę Konstancję Bułhak, jakby pokornie akceptowała, że matka dla syna będzie zawsze postacią pierwszą w życiu i najważniejszą, lecz będącą  także tłem, które w odpowiednim momencie musi pogodzić się ze swoją drugoplanową rolą. Zaakceptować ją i pozwolić synowi uwolnić się od bycia tylko dzieckiem. Tak, aby mógł stać się dorosły” – pisze Reda Paweł Haddad w portalu Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej

„Spektakl jest wypełniony genialnymi piosenkami ze słowami [Sławomira] Narlocha i muzyką Jakuba Gawlika. Każda z nich jest hitem samym w sobie. Nie sposób nie bujać nogą czy głową do rytmu a nawet nucić refreny wraz z bohaterami Alicji. […] Alicji Kraina Czarów to pokaz znakomitego aktorstwa na czele z główną rolą Ewy Konstancji Bułhak. Jej fenomenalne interpretacje piosenek nie raz przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Postać Syna w wykonaniu Cezarego Kosińskiego jest bardzo skromna, zwykłe na uboczu choć jest tak naprawdę poruszycielem tej historii. Jednocześnie na scenie mamy Synka. Grający go Mikołaj Wachowski jest bardzo utalentowany i znakomicie śpiewa – zauważa Kinga Senczyk w portalu Popkulturowcy.pl. Czytaj więcej

„Ten spektakl, płynący niczym strumień różnych świadomości, nie rządzący się wyraźnymi regułami, nie powiódłby się, gdyby nie intuicja i urok aktorów, którzy w mgnieniu oka zmieniają się z groteskowych w melancholijnych i delikatnych. Zapamiętamy prowokującą, dobroduszną nieporadność Niby Żółwia-Hamerskiego i Gryfa-Bobrowskiego inicjujących na morzu kadryla. Zapamiętamy prawie demoniczną, a przecież dziwnie bezradną irracjonalność Królowej Kier snującej swoje wizje funkcjonowania świata do tyłu (znakomita Anna Lobedan, wnosząca tu także swój wielki talent wokalny). Zapamiętamy urokliwego w swojej niedorzeczności, ale i w delikatnym lęku Komara – Roberta Czerwińskiego.

Mistrzem świata okazał się Kacper Matula. Jego Jelonek ma jakiś pierwotny megaurok, jakby aktor urodził się do ról w tego typu opowieściach. Ale Matula, także grający na instrumentach i śpiewający, urodził się do wszelkiego typu ról. Za każdym razem uderza mnie jego empatia (…), z jaką wyczarowuje swoje postaci.

Henryk Simon jako Rycerz umie nas z kolei przekonać, że można być groteskowym i zarazem zachować godność ludzką i wrażliwość. To samo da się powiedzieć o Humptym Dumptym bezbłędnego jak zawsze Grzegorza Kwietnia. Nawet sama obecność na scenie Elsie Pauliny Szostak jest poetycka.

Niektórzy aktorzy grają po kilka ról i w tym sensie spektakl jest popisem zbiorowej sprawności, z jaką rozmaite chóry i chórki budują nam fantastyczne światy. Na koniec zostawiłem sobie Pawła Paprockiego, Szalonego Kapelusznika. Tak, to właśnie on jest predestynowany do bycia mistrzem ceremonii krainy obłędu, która jednak staje się dla mnie krainą empatii wobec ułomności i dziwactw wszelkich boskich stworzeń. Aktor umie być równocześnie sarkastyczny i ciepły, lub może jest taki na zmianę. Ma bezbłędne wyczucie mocno abstrakcyjnej zabawy, która przywodzi myśl o pokrewieństwie między Lewisem Carrollem i Monty Pythonami” – pisze Piotr Zaremba. Czytaj więcej

„Tempo nabiera barwy. Choreografia (Anna Hop) wręcz pachnie. Scenografia-kostiumy (Martyna Kander) rezonują wyrazistą plastyką aktorskich działań. Zresztą cały zespół czuje inscenizatorskiego bluesa. Forma transkrypcji uzasadnia wszechobecną kategorię czasu znakomicie spersonifikowaną dwójką solistów. Alicją/Mamą Ewy Konstancji Bułhak oraz Synem Cezarego Kosińskiego. Proszę Państwa, Oni oboje pod znakomitą warsztatową kuratelą trzymają żart, uczucia, pamięć, nostalgię. Cyzelowana artystyczna robota, która nie boi ani łez, ani gry w udawane. Role konsekwentnie łączące adaptatorski rozbieg z Carrollowskim przesłaniem. [...] Ta para niesie blask, który jednocześnie oświetla cały szereg ciekawie rzeźbionych pojedyńczych kadrów. Oczywiście koloryt rozmaicie się układa, więc wymieniam tylko przykładowo pewne ujęcia zatrzymane na planie szczególnej metamorfozy. Szalony Kapeluśnik Pawła Paprockiego z pazurem diaboliczno-baśniowego narratora. Wysmakowane, w każym gestycznym zwrocie i w każdej ripoście Duo: Królowa Kier (Anna Lobedan) i Król Kier (Hubert Paszkiewicz). Autentyczny liryzm pulsujący w komiksowych zakolach – Rycerz, Szóstka Henryka Simona. Wart uskrzydlonego ciepłym żartem pocałunku w samo serce Komar Roberta Czerwińskiego. Sięgnęłam kilku odsłon, a zapewniam raz jeszcze, iż spektakl ma silny, spójny, aktorski fundament” – podkreśla Jagoda Opalińska na stronie AICT. Czytaj więcej

Na pierwszym planie: Mikołaj Wachowski (Synek), Ewa Konstancja Bułhak (Alicja), Cezary Kosiński (Syn), na drugim planie: Kamila Najduk, Patrycja Grzywińska, Ewa Bukała, Karolina Gwóźdź, Magdalena Czuba (Flamingi). Fot. Marta Ankiersztejn
Na pierwszym planie: Mikołaj Wachowski (Synek), Ewa Konstancja Bułhak (Alicja), Cezary Kosiński (Syn), na drugim planie: Kamila Najduk, Patrycja Grzywińska, Ewa Bukała, Karolina Gwóźdź, Magdalena Czuba (Flamingi) w spektaklu Alicji Kraina Czarów wg Lewisa Carrolla w reżyserii Sławomira Narlocha. Fot. Marta Ankiersztejn

„Jest pięknie – malownicza scenografia Martyny Kander z rozmachem buduje obraz krainy czarów, w którym czas się zatrzymuje, a namacalna bliskość między wyobrażonymi istotami wzrusza – zauważa Tomasz Miłkowski w „Dzienniku Trybuna”. – Już pierwsza scena spektaklu, która ukazuje widzom przedziwny skład rozmaitych zatrzymanych zegarów zapiera dech. Mnogość zegarów, ich wyglądów i rozmiarów stawia pod znakiem zapytania samą istotę czasu i sens jego odmierzania, budzi zachwyt swoim rozmachem i zakomponowaniem przestrzeni. – Takich zaskakujących pięknem obrazów jest w tej „Alicji” więcej, by tylko wspomnieć o urodzie grupy defilujących przez scenę flamingów czy prostocie lasu niepamięci, w którym światło i sugestia ogromu stają się metaforą kruchości człowieka wobec ogromu i potęgi świata zewnętrznego.

Idealnymi przewodnikami po tym labiryncie wspomnień są Matka i Syn, czyli Ewa Konstancja Bułhak i Cezary Kosiński. Wydobywają z pamięci czyste tony liryczne, ale zdarzają w nich także dramatyczne zderzenia, jak w piosence śpiewanej przez Alicję w duecie z Królową Kier (Anna Lobedan). […] Aktorzy czują się w tym fantasmagoryjnym świecie i w pysznych kostiumach wybornie, dając pokaz swoich możliwości. Wspólnie budują ten wyobrażony kosmos pamięci, a wśród nich pełen nieokiełznanej swady Szalony Kapelusznik Pawła Paprockiego, czy wzbudzający prawdziwy zachwyt Jelonek Kacpra Matuli, tak autentycznie przesycony jelonkiem, czułą naiwnością i empatią, że chce się wierzyć, że oto naprawdę otwierają się przed nami wrota alternatywnego świata niepamięci”. Czytaj więcej

„Reżyser [Sławomir Narloch], a także autor adaptacji powieści oraz tekstów piosenek do świetnej muzyki Jakuba Gawlika, zrealizował spektakl muzyczny w formie zbliżonej do musicalu. Dużo muzyki, tańca, ruchu ożywia całość i współtworzy dramaturgię przedstawienia, a teksty piosenek harmonijnie współbrzmią z prezentowaną opowieścią i głównym przesłaniem spektaklu. A już kilka piosenek ma szansę na samodzielny byt jak choćby ta: <<Panie Czasie, bądź łaskawy. Mamy tutaj ważne sprawy: trochę cukru do kupienia, kromkę z masłem do zjedzenia, kilka nocy do płakania [...]. No i jeszcze trochę czasu do przeżycia. [...] Ale czas nas nie słucha>>. Tę pieśń o czasie znakomicie wykonuje chór złożony z całego zespołu biorącego udział w przedstawieniu z towarzyszeniem Orkiestry Szalonych Kapeluszników występującej na żywo. Bo głównym, abstrakcyjnym bohaterem przedstawienia jest właśnie czas, jego upływ, tęsknota za tym, co już nie wróci, a co pozostało jedynie w pamięci. Stąd scenę wypełnia ogromna liczba zegarów wskazujących czas.

To interesujące przedstawienie zarówno w warstwie głębokiej wymowy, jak i w świetnie pomyślanej formie artystycznej (jakież tu bogactwo pomysłów pobudzających wyobraźnię), znakomicie zagrane przez cały zespół, ze szczególnie wybijającymi się rolami Ewy Konstancji Bułhak, Pawła Paprockiego, Anny Lobedan i innych” – podkreśla Temida Stankiewicz-Podhorecka w "Naszym Dzienniku". Czytaj więcej

„Warstwa muzyczna jest porywająca, ośmielę się wręcz stwierdzić, że to coś zupełnie wyjątkowego, niespotykanego dotychczas na naszym rodzimym, musicalowym podwórku. Są tu zarówno partie solowe, jak i ansamble, a całości towarzyszy niewielka, ale jakże wprawna, pełna energii orkiestra, nad którą czuwa młody, niezwykle zdolny Jakub Gawlik. Dzięki temu zespołowi raz jest lekko, delikatnie, z elegancją, czasem wibrująco i donośnie. 

[...] Alicja Ewy Konstancji Bułhak budzi sympatię, wzrusza, promieniuje ciepłem, uczuciem i ma w sobie sporo melancholii z refleksyjnością. I jak ona śpiewa! Podobnie jej dorosły syn – Cezary Kosiński. Wykorzystując aktorskie doświadczenie Kosiński gra z werwą, wyczuciem, zamyśleniem oraz łagodną powagą, choć humoru też w jego kreacji nie brakuje. W powieści Carrolla niezwykle ważne są zabawy językowe i gry słowne jako domena krainy czarów i tworzywo tekstu. Uwarunkowane pragmatyką snu, magiczne funkcje języka znakomicie brzmią na scenie, a kalambury, dwuznaczności, żarty językowe najbardziej uwypuklone zostają w rozmowach, a właściwie „antyrozmowach” (o podwodnej szkolnej klasie i takich tam) Alicji z Niby Żółwiem (Oskarem Hamerskim) i Gryfem (Bartłomiejem Bobrowskim – jego kreacja była dla mnie zaskoczeniem, zgoła odmienna od tych, które widziałam wielokrotnie w wykonaniu tego znakomitego aktora). Obaj panowie ciekawie prowadzą swoje role, a ich dialogi i monologi rozbawią wielokrotnie całą publiczność. Utwór ma wiele wątków i poziomów, traktuje między innymi o czasie, co szczególnie podkreśla Szalony Kapelusznik Pawła Paprockiego. Paprocki jako lider i wodzirej to dynamit, ale kontrolowany. I śpiewak jak się patrzy. Podobnie Anna Lobedan. Jej Królowa Kier zmienia się w miarę biegu akcji, intrygując coraz bardziej. W duecie z Hubertem Paszkiewiczem, czyli Królem Kier, śmieszy, z kolei po przerwie, w drugiej części mocno wzrusza. I jeszcze zauważalne, choć niewielkie role: Kacper Matula jako Jelonek i Henryk Simon jako Rycerz. W baśniowym, oczywisto-nieoczywistym lesie z aktu drugiego ich postaci prawdziwie przykuwają wzrok. Humpty Dumpty Grzegorza Kwietnia równo dotrzymuje kroku pozostałym, satyrą i zmyślnym dowcipem bawiąc małych i starszych widzów. Występujący na scenie aktorzy (także drugoplanowi oraz najmłodsi), zgrani jak jeden zdrowy, dobrze funkcjonujący organizm (albo mechanizm zegara, odwołując się do poetyki całości) grają rewelacyjnie (nawet po kilka ról), prowadzeni wprawną ręką wyczulonego na otaczający świat reżysera.

Ruch sceniczny, choreografia opracowana przez Annę Hop (ach, te sceny z flamingami) są obłędne. Urokliwa scenografia i starannie dopracowane kostiumy zaprojektowane przez Martynę Kander stanowią równie ważny element spektaklu, wzbogacając kompozycję całości i nadając jej jeszcze większy smak oraz czar” – pisze Anna Czajkowska z portalu Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej

„[...] Pod powiekami zostają także kołyszące się na wysokich szyjach różowe głowy flamingów i wiele zaskakujących form scenografii, kostiumów i charakteryzacji stworzonych przez Martynę Kander. Imponuje też żywioł muzyczności (w jednej z piosenek pada zresztą znamienna fraza: „Muzyka to jest czas”) – pisze Szymon Kazimierczak na łamach „Teatru”. – Część obsady po skończonych scenach nieraz chowa się do orkiestrowego kanału, by grać na instrumentach. Wśród utworów Jakuba Gawlika wykonywanych przez niezwykle muzykalnych aktorów Narodowego są kawałki wybitne, czuć w nich też czasem powidoki współpracy zespołu ze Stanisławem Radwanem. Ten fantastyczny świat gadających zwierząt i Kapeluszników niewątpliwie wciąga – na tyle, że kluczowa opowieść o relacji Matki i Syna co rusz znika z pola widzenia.” Czytaj więcej

  • Rozmowa o Konradzie Swinarskim

    „KONRAD SWINARSKI. Rozmowa z Beatą Guczalską” – 19 maja, o godz. 19:00 zapraszamy na wieczór poświęcony Konradowi Swinarskiemu. Bilety w cenie 5 zł są już dostępne.

  • Repertuar maj – czerwiec

    Na pierwszym i drugim planie: Danuta Stenka (Elżbieta), Wiktoria Gorodeckaja (Maria Stuart), Przemysław Stippa (Wilhelm Cecil) w MARII STUART Friedricha Schillera w reż. Grzegorza Wiśniewskiego. Fot. Krzysztof Bieliński

    W czerwcu polska prapremiera Zaćmienia w dwóch aktach Remóna w reżyserii Grzegorza Małeckiego. Wśród wielu tytułów – Maria Stuart Schillera, realizacja Grzegorza Wiśniewskiego.


  • TEATR DLA SENIORÓW I STUDENTÓW

    Jerzy Radziwiłowicz (Bruscon), Zuzanna Saporznikow (Sara), Hubert Łapacz (Ferruccio) w KOMEDIANCIE Thomasa Bernharda w reż. Andrzeja Domalika. Fot. Marta Ankiersztejn

    Bilety w cenie od 30 do 50 zł – wiele propozycji w repertuarach majowym i czerwcowym. Na jeden dokument uprawniający do zniżki przysługują dwa bilety w cenach promocyjnych.

  • Wybór recenzji po premierze HAMLETA

    Hugo Tarres (Hamlet) w HAMLECIE Williama Shakespeare’a w reż. Jana Englerta. Fot. Marta Ankiersztejn

    „Spektakl zrealizowany jest znakomicie”, „Jan Englert żegna się z TN jednym ze swoich najlepszych spektakli”– wybór opinii krytyków oraz teatralnych blogerów po premierze Hamleta.

  • Co jest prawdą, co fałszem, co pozorem? | premiera HAMLETA

    Zdjęcie promocyjne przedstawienia HAMLET: Hugo Tarres (Hamlet). Fot. Maciej Landsberg, koncepcja: Elipsy

    Co jest prawdą, co fałszem, co pozorem na elsynorskim dworze? Opowieść o manipulacji i wątpliwości, piętrowych kłamstwach i ludzkim zagubieniu – Hamlet Shakespeare’a w reżyserii Jana Englerta.

  • Ważny komunikat

    Przedstawiamy komunikat w związku z otrzymanymi sygnałami o pojawieniu się fałszywych biletów na spektakl Hamlet w reżyserii Jana Englerta.

  • Wspominamy Jerzego Grzegorzewskiego

    JERZY GRZEGORZEWSKI – WSPOMNIENIE | kadr z materiału wideo

    Wspominamy jednego z najoryginalniejszych inscenizatorów polskiej sceny. 9 kwietnia przypada 20. rocznica śmierci Jerzego Grzegorzewskiego. Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo.

  • CZEKAJĄC NA GODOTA w Kaliszu

    Jerzy Radziwiłowicz (Vladimir), Mariusz Benoit (Estragon) w CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta w reż. Piotra Cieplaka. Fot. Marta Ankiersztejn

    Czekając na Godota zagramy 13 i 14 maja na 65. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Festiwalu Sztuki Aktorskiej.

  • Praca w Teatrze

    Teatr Narodowy, reflektory na Scenie przy Wierzbowej im. Jerzego Grzegorzewskiego. Fot. Marta Ankiersztejn

    Poszukujemy kierowniczki/kierownika budowy dekoracji. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą. 

  • Międzynarodowy Dzień Teatru – 27 marca 2025

    Zza kulis: Danuta Stenka (Charlotta), Natalia Rosińska – rzemieślniczka teatralna – garderobiana, Dorota Tomaszewska-Sibilska – mistrzyni charakteryzatorka | 100. przedstawienie SONATY JESIENNEJ Bergmana w reż. Grzegorza Wiśniewskiego | 7 kwietnia 2024. F

    Widzkom i widzom życzymy wspaniałych artystycznych przeżyć, a twórczyniom, twórcom i wszystkim pracowniczkom i pracownikom teatru niesłabnącej pasji i wiary w teatr!

  • Edukacja w Teatrze Narodowym

    Edukacja w Teatrze Narodowym – wycieczka po teatrze  „Scena nie jedna”. Fot. Marta Ankiersztejn / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

    Edukacja w Teatrze Narodowym: lekcje teatralne, KLASA TN – projekt realizowany w partnerstwie ze szkołami podstawowymi i średnimi. 

  • Medale Gloria Artis dla Danuty Stenki i Cezarego Kosińskiego

    Danuta Stenka, Cezary Kosiński. Fot. Marta Ankiersztejn

    Z radością informujemy, że Danuta Stenka została uhonorowana Złotym, a Cezary Kosiński Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Serdecznie gratulujemy!

  • PIEKŁO – NIEBO – recenzje po premierze

     Leszek Bzdyl (Anioł), Piotr Grabowski (Bóg), Anna Lobedan (Matka Boska), Robert Jarociński (Lucyfer) w PIEKLE – NIEBIE Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty. Fot. Marta Ankiersztejn

    Przedstawiamy opinie recenzentów i teatralnych blogerów o spektaklu Piekło – Niebo Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty.

  • „Przejść swoją historię” | premiera PIEKŁA – NIEBA

    Emblemat spektaklu PIEKŁO – NIEBO | miniatura. Fot. Maciej Landsberg, koncepcja: Elipsy

    Trudne indywidualne losy, własne ścieżki, pochwała dzielności i miłości – Piekło – Niebo Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty. Spektakl polecany dla dzieci powyżej 10 roku życia. 

  • Rozmowa z Marią Wojtyszko i Jakubem Kroftą

    Maria Wojtyszko, Jakub Krofta. Fot. Marta Ankiersztejn

    O pracy nad spektaklem Piekło – Niebo; szaleńczym biegu przez zaświaty, miłości rodzicielskiej, genialnej dziecięcej widowni i o trudnej życiowej wędrówce mówią Maria Wojtyszko i Jakub Krofta. 

  • Mariusz Benoit – 50 lat na scenie!

    Mariusz Benoit (Estragon) w CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka. Fot. Marta Ankiersztejn

    Mariusz Benoit obchodzi jubileusz 50-lecia pracy artystycznej. Jesteśmy dumni i szczęśliwi, że jest w naszym zespole. Jubilatowi życzymy kolejnych artystycznych wyzwań i wspaniałych ról!

  • Pokój wyciszenia

    Teatr_Narodowy_pokój wyciszenia

    Pokój wyciszenia powstał z myślą o osobach, które potrzebują uspokojenia, rozładowania napięcia i przebywania w mniejszej intensywności bodźców. Znajduje się w budynku przy pl. Teatralnym 3.

  • Maryla Zielińska laureatką Nagrody „Nowych Książek”

    Maryla Zielińska podczas wieczoru promocyjnego I WŁAŚNIE TAK UŁOŻYŁEM SOBIE TO ŻYCIE Z PEWNĄ SWOBODĄ poświeconego trzytomowemu wydawnictwu o Jerzym Grzegorzewskim | Teatr Narodowy, Scena przy Wierzbowej, 29 stycznia 2024. Fot. Marta Ankiersztejn

    Z radością informujemy, że Maryla Zielińska została laureatką Nagrody „Nowych Książek” za wydaną przez Teatr Narodowy publikację To. Biografia Jerzego Grzegorzewskiego. Serdecznie gratulujemy!

  • Recenzje po premierze INNYCH ROZKOSZY

    Justyna Kowalska (Aktualna Kobieta), Oskar Hamerski (Kohoutek) w INNYCH ROZKOSZACH Jerzego Pilcha w reżyserii Jacka Głomba. Fot. Marta Ankiersztejn

    „Jacek Głomb tym wysmakowanym spektaklem raz jeszcze dowodzi, że ma do Pilcha rękę”, „przedstawienie na wskroś uniwersalne” – piszą krytycy.

  • Ekscesy i ból istnienia | premiera INNYCH ROZKOSZY

    Emblemat przedstawienia INNE ROZKOSZE. Fot. Maciej Landsberg, projekt: Elips

    Nieugaszone pożądania, ekstrawagancje, ekscesy i dopadający nas, od czasu do czasu, bólu istnienia. Mistrzowska proza Pilcha w scenicznej interpretacji Jacka Głomba.

  • Prowokacja z przytupem. Rozmowa z Jackiem Głombem

    Próby INNYCH ROZKOSZY Jerzego Pilcha: Jacek Głomb – reżyser. Fot. Marta Ankiersztejn

    Jacek Głomb inscenizuje Inne rozkosze Pilcha. „Ten tekst jest niepoprawny politycznie – mówi reżyser – nie ma w nim żadnej poprawności, jest za to prowokacja z przytupem”. 

  • Andrzej Łapicki – wspomnienie w stulecie urodzin aktora

    Andrzej Łapicki (Ślepiec) w spektaklu STARA KOBIETA WYSIADUJE Tadeusza Różewicza w reżyserii Helmuta Kajzara. Premiera w Teatrze Narodowym 11 października 1978. Fot. Marek Michałowski

    11 listopada wspominamy Andrzeja Łapickiego, legendarnego aktora Teatru Narodowego, rektora warszawskiej Akademii Teatralnej i prezesa ZASP-u, w stulecie jego urodzin.  

  • Jan Englert – 60 lat na scenie!

    Jan Englert w spektaklu FREDRO. ROK JUBILEUSZOWY we własnej reżyserii. Fot. Marta Ankiersztejn

    Jubilatowi życzymy kolejnych wspaniałych artystycznych wyzwań i nieustającej wiary w teatr! Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo.

     

  • Rozmowa z Julią Holewińską i Wojciechem Farugą

    Wojciech Faruga, Julia Holewińska. Fot. Marta Ankiersztejn

    Przed premierą Fausta: „Ten dramat boleśnie nakłuwa ludzką kondycję” – mówi reżyser, Wojciech Faruga. „Opowiadamy o przemocy i rozpadzie świata” – podkreśla Julia Holewińska, dramaturżka. 

  • Współczesna odyseja | premiera FAUSTA

    Emblemat przedstawienia FAUST. Projekt: Elipsy

    Indywidualne doświadczanie świata, podróż przez historię współczesną i archiwa naszej pamięci – Faust Goethego w reżyserii Wojciecha Farugi i dramaturgii Julii Holewińskiej.

  • Anna Seniuk – 60 lat na scenie!

    Anna Seniuk. Fot. Marta Ankiersztejn

    Świętujemy 60-lecie debiutu Anny Seniuk! Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo, który przygotowaliśmy z okazji jubileuszu wspaniałej artystki.

  • Mariusz Benoit z Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza!

    Mariusz Benoit (Estragon) w CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka. Fot. Marta Ankiersztejn

    Mariusz Benoit został uhonorwany Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza za rolę Estragona w Czekając na Godota w reżyserii Piotra Cieplaka. Serdecznie gratulujemy!

  • Maryla Zielińska z Nagrodą Komitetu Nauk o Sztuce PAN

    Maryla Zielińska, a po prawej publikacja jej autorstwa TO. BIOGRAFIA JERZEGO GRZEGORZEWSKIEGO. Fot. Marta Ankiersztejn

    Maryla Zielińska za książkę To. Biografia Jerzego Grzegorzewskiego otrzymała Nagrodę Komitetu Nauk o Sztuce PAN. Autorce składamy serdeczne gratulacje! 

  • Piotr Cieplak z Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida

    Piotr Cieplak podczas próby CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta. Fot. Marta Ankiersztejn

    Piotr Cieplak za reżyserię Czekając na Godota został uhonorowany Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida. Serdecznie gratulujemy!

  • DUSZYCZKA – wspomnienie

    Jan Englert w filmie wspomnieniowym o DUSZYCZCE

    30 stycznia 2024 minęło 20 lat od premiery Duszyczki Różewicza w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego. Zapraszamy do obejrzenia filmowego zapisu wspomnień!

  • SZTUKA ROZMOWY. Podcast Teatru Narodowego

    Podcast Teatru Narodowego SZTUKA ROZMOWY

    Jak buduje się artystyczne relacje? Rozmowy z aktorkami i aktorami Teatru Narodowego. Zapraszamy do słuchania!

  • PCHŁA SZACHRAJKA – 10 lat od premiery!

    Anna Seniuk w filmowym wspomnieniu o PCHLE SZACHRAJCE

    6 grudnia 2023 mija 10 lat od premiery Pchły Szachrajki Jana Brzechwy w reżyserii Anny Seniuk! Zapraszamy do obejrzenia materiału o tym wyjątkowym, łobuzerskim spektaklu.

  • WYKŁADY OTWARTE Teatru Narodowego online (audio)

     Tomasz Sapryk (Grabarz), Mateusz Rusin (Józef Leon Girtak), Jerzy Radziwiłowicz (Pułkownik Manfred hr. Giers) w BEZIMIENNYM DZIELE Stanisława Ignacego Witkiewicza w reżyserii Jana Englerta. Premiera w Teatrze Narodowym 2 marca 2013. Fot. Andrzej Wencel

    Wykłady Teatru Narodowego online dotyczące badań nad twórczością wielkich osobowości polskiej kultury.

  • Spektakle Teatru Narodowego online

    Marcin Hycnar (Fuks), Robert Jarociński (Tolo), Małgorzata Kożuchowska (Lena), Zbigniew Zapasiewicz (Leon), Kamilla Baar (Lulusia), Oskar Hamerski (Witold) w KOSMOSIE Witolda Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego. Fot. Stefan Okołowicz

    Telewizyjne wersje spektakli dostępne online: Kosmos i Miłość na Krymie w reż. Jerzego Jarockiego, Śluby panieńskie i Udręka życia w reż. Jana Englerta, Daily Soup w reż. Małgorzaty Bogajewskiej.

  • Cykl POECI POLSCY online #kulturabezbarier

    Polska poezja w interpretacji Aktorów Teatru Narodowego – artystyczno-edukacyjny cykl POECI POLSCY #kulturabezbarier.

  • TEATR MÓJ WIDZĘ... – rozmowy z aktorkami i aktorami

    TEATR MÓJ WIDZĘ. Rozmowy Kingi Ilgner z aktorkami i aktorami

    Kinga Ilgner rozmawia z: Anną Seniuk, Małgorzatą Kożuchowską, Gabrielą Muskałą, Janem Englertem, Jerzym Radziwiłowiczem, Marcinem Hycnarem. Partnerem cyklu jest Teatr Narodowy.

  • Cykl AKTORZY/SENIORZY

    Grafika: Cykl AKTORZY/SENIORZY – internetowy projekt scenarzystki i reżyserki Leny Frankiewicz, rozmowy o teatrze z seniorkami i seniorami zawodu aktorskiego

    AKTORZY/SENIORZY to filmowy cykl Leny Frankiewicz, na który składają się rozmowy o teatrze z seniorkami i seniorami zawodu aktorskiego. Teatr Narodowy jest partnerem projektu.

     

  • Teatr Narodowy w Google Cultural Institute

    Wystawę o burzliwych dziejach Narodowej Sceny można oglądać w sieci. Wystawa „250 lat Teatru Narodowego” w Google Cultural Institute.

Korzystając z serwisu internetowego Teatru Narodowego, akceptujesz zasady Polityki prywatności oraz wyrażasz zgodę na używanie plików cookies. Plik cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej na temat cookies, kliknij tutaj.

Poniżej możesz dostosować ustawienia dotyczące plików cookies:

  Zezwól na przechowywanie danych reklamowych.

  Zezwól na przechowywanie danych użytkownika.

  Zezwól na personalizację reklam.

  Zezwól na przechowywanie danych analitycznych.