Awantura, wyciąganie się z bagna za włosy, loty na kuli armatniej… Dlaczego teraz Münchhausen?

On jest wiecznie żywy. Jego sposób myślenia jest nam potrzebny zawsze, tym bardziej, im bardziej musimy się wyciągać za włosy. Z bagna albo i szamba.

Czy podczas pracy walczy w Panu autor z reżyserem?

Panuje między nimi naturalna, zdrowa wrogość. Decyduje reżyser. A kiedy nie mogą się porozumieć, proszą o pomoc Dyrektora.

„Münchhausenem nie zostaje się dlatego, że się chce, tylko dlatego, że się musi” – podkreśla baron. Jak by Pan go określił? Kim jest? – to król kłamców, żołnierz samochwał, obywatel świata, ekscentryk, wywrotowiec-rewolucjonista…?

Człowiek teatru,  egocentryk, marzyciel, performer, filozof  i obrońca prawdy.

W jaki sposób Münchhausen konfrontuje się ze światem? I jaki świat zobaczymy na scenie przy Wierzbowej?

Wszystko będzie tak, jak być powinno. Tak już jest urządzony świat (Bułhakow, „Mistrz i Małgorzata”). 

Stanie przed nami wytrawny blagier, fantasta, człowiek, który „odstawia” teatr. Jak z „teatrem” barona radzi sobie jego otoczenie? I jak Pan pracuje nad tą rolą z Janem Englertem?

Z teatrem nikt nie jest sobie w stanie poradzić do końca. Z Englertem też. A na serio: Rola była pisana z myślą o Janie Englercie i on do niej dołożył nie tylko doskonałe aktorstwo, ale i wiele własnych rozwiązań, myśli i sformułowań. Ponieważ obaj mamy wystarczająco dużo pokory, aby wybierać nie „swoje”, a lepsze, współpraca jest bardzo dobra. Gorzej, gdy zaczynamy wspominać i omawiać zdarzenia wokół. Rozmowa  bywa  tak ciekawa, że trudno zacząć próbę.