Aktualności

Najpierw trzeba zasnąć. Rozmowa z Leną Frankiewicz

Lena Frankiewicz pracuje nad nową adaptacją sceniczną powieści Joan Lindsay Piknik pod Wiszącą Skałą. Inscenizacja powstaje w Sali Bogusławskiego. Premiera już 29 maja.

„Żeby rzeczywiście się przebudzić i odkryć jakąś prawdę, trzeba najpierw zasnąć – mówi reżyserka. – Na początku XX wieku trzy dziewczyny ściągają gorsety i wiedzione przez sen wchodzą do Skały – co to znaczy? Przyglądamy się temu, co mogło się tam wydarzyć. Zobaczymy, w jakiej kondycji są dziewczyny i jak odległa jest to kondycja od świata pensji Pani Appleyard, świata gorsetów i koronek”.

Jaki był pierwszy impuls, który spowodował, że zainteresowała się Pani powieścią Joan Lindsay, czy podczas pracy miała Pani w pamięci słynną ekranizację Petera Weira?

Film widziałam w latach 90., zapamiętałam rodzaj wstrząsu związanego z panującą tam atmosferą grozy i zawieszenia. Po latach wróciłam do tego tytułu, przeczytałam powieść. Pomyślałam, że chciałabym wejść do Wiszącej Skały, a także poprowadzić tam widzów, by dotknąć tajemnicy, na której film Weira się zatrzymuje. Spróbować odpowiedzieć sobie na pytanie, czym ta Skała właściwie jest.

Czy o Wiszącej Skale można powiedzieć, że jest drogą, może niebezpieczną, groźną drogą, właśnie… ku czemu?

Tak, to podstawowe pytanie – czym jest Skała? Dla mnie osobiście zawarte są w niej przede wszystkim kategorie wolności i odwagi w podejmowaniu ryzyka. Z obecnej perspektywy procesu twórczego myślę, że wejście w Skałę jest spotkaniem ze swoimi największymi demonami. Zresztą potrzeba pójścia w nieznane i dotknięcia tajemnicy zawsze jest chyba podszyta grozą i też, w gruncie rzeczy, śmiertelnością zawartą w tym geście. Mam wrażenie, że w trakcie prób codziennie siebie uśmiercam (śmiech) i potem muszę budować się na nowo. To chyba największe wyzwanie, jakie dotąd podejmowałam w teatrze. I jest to doświadczenie niewątpliwie okrutne, a jednocześnie niebywale pociągające.

Próby do PIKNIKU POD WISZĄCĄ SKAŁĄ: po lewej – Lena Frankiewicz (reżyserka). Fot. Magda Hueckel

Dziewczęta z pensji Pani Appleyard, udając się na wycieczkę pod Wiszącą Skałę, znajdą się w innej rzeczywistości. Zasypiają…

Rzeczywistość snu i przebudzenia z tego snu okazała się kluczem do budowania teatralnej materii. Czas Snu, czyli alcheringa to w mitologii aborygeńskiej okres sprzed powstania świata, przestrzeń uniwersalna, otwierająca zupełnie inną percepcję. Stan snu postrzegany jest przez Aborygenów jako przestrzeń sacrum, stan szczególnie korzystny dla odbioru różnego rodzaju objawień, wyjaśnień i poleceń. W tej przestrzeni przeszłość nie jest jedynie czasem, który przeminął, ale wciąż wydarza się w jakiejś niejasnej, równoległej rzeczywistości, do której dostęp okazują się mieć ci, którzy nie boją się wyjścia poza utartą konwencję i schemat. A więc przebywanie w Skale to nieustająca gra z czasem, z formą, z metafizyką.
W czasie pracy dużo rozmawiałam z aktorami o tym, czym jest sen, czym jest śnienie. Robiliśmy wiele improwizacji, aktorki sięgały bardzo głęboko do swoich snów albo wizualizowały wspólny sen. Wyszłam z takiego założenia: żeby rzeczywiście się przebudzić
i odkryć jakąś prawdę, trzeba najpierw zasnąć. W spektaklu jest wiele onirycznych scen
i w nich właśnie zawarty jest ten potencjał zbiorowego przebudzenia. Z punktu widzenia pracy z materią teatralną te właśnie sceny okazały się najbardziej fascynujące i trudne – co to jest za wyzwanie, pokazać w teatrze zatrzymujący się czas! Jednocześnie nieustannie staram się szukać balansu między zmyślonym a rzeczywistym, idąc tropem z powieści Lindsay, w której rzeczywistość zbudowana została na opozycjach między realnym a śnionym, między linearnym, świeckim czasem a czasem mitycznym, między kulturą a naturą, między szkołą a Skałą.

Trzy dziewczyny, które wchodzą do Skały, nie godząc się na męski patriarchalny porządek, na przypisaną im w świecie funkcję – w tym geście zawarty jest przede wszystkim głęboki wymiar emancypacyjny. Można zaryzykować stwierdzenie, że jest to gest niepodległości, uwolnienie z gorsetu dominacji. Zresztą, jak czyta się powieść Lindsay (zwłaszcza w oryginale), rzeczywiście uderza w niej to, że w zderzeniu z onirycznym, pięknym, ale przeestetyzowanym obrazem Weira, ma dużo bardziej feministyczny, ironiczny potencjał. Jest ostrzejsza, mroczniejsza. Adaptacja Małgorzaty Maciejewskiej mocno wydobywa i rozszerza ten kontekst o warstwę mityczną, rytualną i właśnie te dwie perspektywy: feministyczna i mityczna wyznaczyły moje myślenie o tym spektaklu. Na początku XX wieku trzy dziewczyny ściągają gorsety i wiedzione przez sen wchodzą do Skały – co to znaczy?

Przewrotne, że wycieczkę do Skały inicjuje Pani Appleyard, która nawet pozwala dziewczętom zdjąć rękawiczki, …ale tylko rękawiczki.

Ona jest uosobieniem patriarchalnej struktury, „hodującej” dziewczyny, które są formatowane w jasno określony sposób – mają znać francuski i poezję angielską, uczą się baletu, wszystko po to, by stać się dobrymi partiami, dobrymi inwestycjami dla swoich ojców. Dlaczego Appleyard inicjuje spotkanie z naturą? Może podświadomie dąży do zerwania z rygorem, którego jest przedstawicielką. My przyglądamy się temu, co w Skale mogło się wydarzyć. Zobaczymy, w jakiej kondycji są dziewczyny i jak odległa jest to kondycja od świata pensji Pani Appleyard, świata gorsetów i koronek.

Piknik… to jednocześnie opowieść o dojrzewaniu, jak wygląda inicjacja dziewcząt w dorosłość?

Mam wrażenie, że wejście w dorosłość jest jednym z bardziej bolesnych momentów, zresztą mówi też o tym inny film Weira Stowarzyszenie Umarłych Poetów. My, budując ten kobiecy świat, bardzo często używałyśmy pojęcia „żeńskiego organizmu”. Najpierw uczennice są jednym oddychającym organizmem – działają w obrębie identycznych, skodyfikowanych struktur, odruchów, reakcji. Jednak na pikniku, wobec spotkania z naturą, uruchamiają się w nich dużo głębsze instynkty i dziewczęta zaczynają się wyodrębniać, indywidualizować. Okazuje się, że każda z nich ma inne właściwości, inne motywacje. Jedna z aktorek przyniosła na próby esej Rebeki Solnit, która określa to zjawisko „buntem wyobraźni” i w moim poczuciu nie ma na to zjawisko lepszego określenia.

Próby do PIKNIKU POD WISZĄCĄ SKAŁĄ: Anna Grycewicz, Marta Wągrocka, Michalina Łabacz, Paulina Szostak, Małgorzata Kożuchowska, Anna Lobedan, Katarzyna Pośpiech, Zuzanna Saporznikow. Fot. Magda Hueckel Jest jeszcze podbój i pieniądz, wydzieranie kontynentu, „Australia do wzięcia” przez „niemiłosiernych i bezlitosnych”, jak mówi jedna z uczennic, Sara. Jak czyta Pani kontekst postkolonialny?

U nas Sara jest Aborygenką, przedstawicielką Stolen Generations, australijskich skradzionych pokoleń: dzieci z mieszanych rodzin, odbieranych rodzicom, umieszczanych w sierocińcach i siłą „cywilizowanych”. W pierwszej połowie XX wieku istniała na przykład gra planszowa Biała Australia, której zasady polegały na wyeliminowaniu jak największej liczby czarnoskórych obywateli i zastąpieniu ich białymi pionkami. Mówi o tym wstrząsający obraz filmowy Polowanie na króliki. Sara bardzo mocno ten kontekst uosabia. W tym wymiarze gest wejścia do Skały jest też rodzajem zemsty natury, a zarazem zemsty kobiety. Natura, podobnie jak kobieta, opiera się ujarzmieniu. Także w powieści Lindsay głęboko ukryte jest przekonanie, że w naturze drzemią siły fatalne, które mogą zostać przebudzone, kiedy człowiek zadaje jej gwałt. Tutaj trzeba również powiedzieć o bardzo ważnym elemencie adaptacji Małgorzaty Maciejewskiej – autorskim, ekopoetyckim traktacie, który na pokazywane zdarzenia ustawia wsteczną perspektywę.

Jak teatralnie unaocznić zderzenie kultury, którą możemy odnaleźć w obrazie pensji Pani Appleyard oraz natury reprezentowanej przez Wiszącą Skałę?

Perspektywy tych dwóch światów, stworzonych ze scenograficznym rozmachem przez Katarzynę Borkowską, wiąże ciało. Tutaj wielką rolę odgrywa praca choreografki Marty Ziółek. Za pomocą ciała można oddać charakter pensji, tego świata formy (czasami podczas prób mam wrażenie, że to czysty kamp!) oraz wymiar Skały, w której ciało wymyka się ujarzmieniu, stawia opór. Ważna jest materia dźwięku – muzyki, głosu. Aborygeni wyznaczają swoją relację z przestrzenią poprzez tzw. Szlaki Pieśni, w których pieśni stają się mapami regionu. Miranda, Irma i Marion, wchodząc do Skały, też śpiewają. Nagraliśmy głosy aktorek i z tego materiału kompozytor Cezary Duchnowski w dużym stopniu skonstruował ścieżkę dźwiękową całego przedstawienia. W dosłownym i metaforycznym sensie oddajemy w tym spektaklu głos kobietom – ich perspektywie, potrzebom, marzeniom, tęsknotom, lękom, buntowi, oporowi, ich walce, próbom odnalezienia się w świecie, który wyczerpał już swoje zasoby, bo chyba wszyscy mamy poczucie, że jesteśmy u progu zmiany i ta zmiana jest nieunikniona... Od roku znajdujemy się w momencie przejściowym. Stary porządek przestał funkcjonować, a nowy jeszcze się nie ukształtował. Wydaje mi się, że jako cywilizacja doszliśmy do ściany.

Próby do PIKNIKU POD WISZĄCĄ SKAŁĄ: Na pierwszym planie – Piotr Kramer, Mateusz Kmiecik, na drugim planie – Gabriela Muskała, Wiesław Cichy. Fot. Magda Hueckel Stoimy przed wejściem do Skały?

To oczywiście budzi dreszcz grozy, a jednocześnie ta groźba katastrofy jest na swój sposób magiczna, pociągająca, piękna...

Oczyszczająca?

Tak. Ego umiera – muszę powiedzieć. W trakcie pracy takiej jak ta trzeba zapomnieć
o wszelkich odczuciach indywidualnych, ocenach, przyzwyczajeniach, uwarunkowaniach. Przeczytałam kiedyś zdanie: „dorastając, umieramy”. Eros obecny w dziewczynach – one wszystkie są przepiękne, zmysłowe, fascynujące – budzi się zawsze w objęciach Thanatosa. To zdanie bardzo mocno we mnie utkwiło i otworzyło perspektywę freudowsko-jungowską. Poprzez sen dotykamy nieznanego, staje się on sposobem nawiązania kontaktu z przestrzenią niedostępną, z sacrum. Aborygeni wierzą, że jeżeli coś wydarzyło się we śnie, to wydarzyło się naprawdę. Zresztą cytowany w adaptacji Freud swoje Objaśnianie marzeń sennych opublikował dokładnie w 1900 – roku, w którym dziewczęta z pensji Pani Appleyard wybrały się na szkolną wycieczkę.

Na zdjęciach – próby do Pikniku pod Wiszącą Skałą. Fot. Magda Hueckel
Od góry:
– Lena Frankiewicz – reżyserka
– zespół, po lewej: Lena Frankiewicz – reżyserka
– Anna Grycewicz, Marta Wągrocka, Michalina Łabacz, Paulina Szostak, Małgorzata Kożuchowska, Anna Lobedan, Katarzyna Pośpiech, Zuzanna Saporznikow
– na pierwszym planie – Piotr Kramer, Mateusz Kmiecik, na drugim planie – Gabriela Muskała, Wiesław Cichy

Rozmawiała: Monika Mokrzycka-Pokora (materiał własny Teatru; w przypadku publikacji fragmentów prosimy o podanie źródła) 

 

Strona przedstawienia Piknik pod Wiszącą Skałą. Nowa adaptacja sceniczna powieści Joan Lindsay

premiera: 29 maja 2021, godz. 19:00, Sala Bogusławskiego


  • Repertuar maj – czerwiec

    Na pierwszym i drugim planie: Danuta Stenka (Elżbieta), Wiktoria Gorodeckaja (Maria Stuart), Przemysław Stippa (Wilhelm Cecil) w MARII STUART Friedricha Schillera w reż. Grzegorza Wiśniewskiego. Fot. Krzysztof Bieliński

    W czerwcu polska prapremiera Zaćmienia w dwóch aktach Remóna w reżyserii Grzegorza Małeckiego. Wśród wielu tytułów – Maria Stuart Schillera, realizacja Grzegorza Wiśniewskiego.


  • TEATR DLA SENIORÓW I STUDENTÓW

    Jerzy Radziwiłowicz (Bruscon), Zuzanna Saporznikow (Sara), Hubert Łapacz (Ferruccio) w KOMEDIANCIE Thomasa Bernharda w reż. Andrzeja Domalika. Fot. Marta Ankiersztejn

    Bilety w cenie od 30 do 50 zł – wiele propozycji w repertuarach majowym i czerwcowym. Na jeden dokument uprawniający do zniżki przysługują dwa bilety w cenach promocyjnych.

  • Wybór recenzji po premierze HAMLETA

    Hugo Tarres (Hamlet) w HAMLECIE Williama Shakespeare’a w reż. Jana Englerta. Fot. Marta Ankiersztejn

    „Spektakl zrealizowany jest znakomicie”, „Jan Englert żegna się z TN jednym ze swoich najlepszych spektakli”– wybór opinii krytyków oraz teatralnych blogerów po premierze Hamleta.

  • Co jest prawdą, co fałszem, co pozorem? | premiera HAMLETA

    Zdjęcie promocyjne przedstawienia HAMLET: Hugo Tarres (Hamlet). Fot. Maciej Landsberg, koncepcja: Elipsy

    Co jest prawdą, co fałszem, co pozorem na elsynorskim dworze? Opowieść o manipulacji i wątpliwości, piętrowych kłamstwach i ludzkim zagubieniu – Hamlet Shakespeare’a w reżyserii Jana Englerta.

  • Ważny komunikat

    Przedstawiamy komunikat w związku z otrzymanymi sygnałami o pojawieniu się fałszywych biletów na spektakl Hamlet w reżyserii Jana Englerta.

  • Wspominamy Jerzego Grzegorzewskiego

    JERZY GRZEGORZEWSKI – WSPOMNIENIE | kadr z materiału wideo

    Wspominamy jednego z najoryginalniejszych inscenizatorów polskiej sceny. 9 kwietnia przypada 20. rocznica śmierci Jerzego Grzegorzewskiego. Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo.

  • CZEKAJĄC NA GODOTA w Kaliszu

    Jerzy Radziwiłowicz (Vladimir), Mariusz Benoit (Estragon) w CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta w reż. Piotra Cieplaka. Fot. Marta Ankiersztejn

    Czekając na Godota zagramy 13 i 14 maja na 65. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Festiwalu Sztuki Aktorskiej.

  • Praca w Teatrze

    Teatr Narodowy, reflektory na Scenie przy Wierzbowej im. Jerzego Grzegorzewskiego. Fot. Marta Ankiersztejn

    Poszukujemy kierowniczki/kierownika budowy dekoracji. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą. 

  • Międzynarodowy Dzień Teatru – 27 marca 2025

    Zza kulis: Danuta Stenka (Charlotta), Natalia Rosińska – rzemieślniczka teatralna – garderobiana, Dorota Tomaszewska-Sibilska – mistrzyni charakteryzatorka | 100. przedstawienie SONATY JESIENNEJ Bergmana w reż. Grzegorza Wiśniewskiego | 7 kwietnia 2024. F

    Widzkom i widzom życzymy wspaniałych artystycznych przeżyć, a twórczyniom, twórcom i wszystkim pracowniczkom i pracownikom teatru niesłabnącej pasji i wiary w teatr!

  • Edukacja w Teatrze Narodowym

    Edukacja w Teatrze Narodowym – wycieczka po teatrze  „Scena nie jedna”. Fot. Marta Ankiersztejn / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

    Edukacja w Teatrze Narodowym: lekcje teatralne, KLASA TN – projekt realizowany w partnerstwie ze szkołami podstawowymi i średnimi. 

  • Medale Gloria Artis dla Danuty Stenki i Cezarego Kosińskiego

    Danuta Stenka, Cezary Kosiński. Fot. Marta Ankiersztejn

    Z radością informujemy, że Danuta Stenka została uhonorowana Złotym, a Cezary Kosiński Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Serdecznie gratulujemy!

  • PIEKŁO – NIEBO – recenzje po premierze

     Leszek Bzdyl (Anioł), Piotr Grabowski (Bóg), Anna Lobedan (Matka Boska), Robert Jarociński (Lucyfer) w PIEKLE – NIEBIE Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty. Fot. Marta Ankiersztejn

    Przedstawiamy opinie recenzentów i teatralnych blogerów o spektaklu Piekło – Niebo Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty.

  • „Przejść swoją historię” | premiera PIEKŁA – NIEBA

    Emblemat spektaklu PIEKŁO – NIEBO | miniatura. Fot. Maciej Landsberg, koncepcja: Elipsy

    Trudne indywidualne losy, własne ścieżki, pochwała dzielności i miłości – Piekło – Niebo Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty. Spektakl polecany dla dzieci powyżej 10 roku życia. 

  • Rozmowa z Marią Wojtyszko i Jakubem Kroftą

    Maria Wojtyszko, Jakub Krofta. Fot. Marta Ankiersztejn

    O pracy nad spektaklem Piekło – Niebo; szaleńczym biegu przez zaświaty, miłości rodzicielskiej, genialnej dziecięcej widowni i o trudnej życiowej wędrówce mówią Maria Wojtyszko i Jakub Krofta. 

  • Mariusz Benoit – 50 lat na scenie!

    Mariusz Benoit (Estragon) w CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka. Fot. Marta Ankiersztejn

    Mariusz Benoit obchodzi jubileusz 50-lecia pracy artystycznej. Jesteśmy dumni i szczęśliwi, że jest w naszym zespole. Jubilatowi życzymy kolejnych artystycznych wyzwań i wspaniałych ról!

  • Pokój wyciszenia

    Teatr_Narodowy_pokój wyciszenia

    Pokój wyciszenia powstał z myślą o osobach, które potrzebują uspokojenia, rozładowania napięcia i przebywania w mniejszej intensywności bodźców. Znajduje się w budynku przy pl. Teatralnym 3.

  • Maryla Zielińska laureatką Nagrody „Nowych Książek”

    Maryla Zielińska podczas wieczoru promocyjnego I WŁAŚNIE TAK UŁOŻYŁEM SOBIE TO ŻYCIE Z PEWNĄ SWOBODĄ poświeconego trzytomowemu wydawnictwu o Jerzym Grzegorzewskim | Teatr Narodowy, Scena przy Wierzbowej, 29 stycznia 2024. Fot. Marta Ankiersztejn

    Z radością informujemy, że Maryla Zielińska została laureatką Nagrody „Nowych Książek” za wydaną przez Teatr Narodowy publikację To. Biografia Jerzego Grzegorzewskiego. Serdecznie gratulujemy!

  • Recenzje po premierze INNYCH ROZKOSZY

    Justyna Kowalska (Aktualna Kobieta), Oskar Hamerski (Kohoutek) w INNYCH ROZKOSZACH Jerzego Pilcha w reżyserii Jacka Głomba. Fot. Marta Ankiersztejn

    „Jacek Głomb tym wysmakowanym spektaklem raz jeszcze dowodzi, że ma do Pilcha rękę”, „przedstawienie na wskroś uniwersalne” – piszą krytycy.

  • Ekscesy i ból istnienia | premiera INNYCH ROZKOSZY

    Emblemat przedstawienia INNE ROZKOSZE. Fot. Maciej Landsberg, projekt: Elips

    Nieugaszone pożądania, ekstrawagancje, ekscesy i dopadający nas, od czasu do czasu, bólu istnienia. Mistrzowska proza Pilcha w scenicznej interpretacji Jacka Głomba.

  • Prowokacja z przytupem. Rozmowa z Jackiem Głombem

    Próby INNYCH ROZKOSZY Jerzego Pilcha: Jacek Głomb – reżyser. Fot. Marta Ankiersztejn

    Jacek Głomb inscenizuje Inne rozkosze Pilcha. „Ten tekst jest niepoprawny politycznie – mówi reżyser – nie ma w nim żadnej poprawności, jest za to prowokacja z przytupem”. 

  • Andrzej Łapicki – wspomnienie w stulecie urodzin aktora

    Andrzej Łapicki (Ślepiec) w spektaklu STARA KOBIETA WYSIADUJE Tadeusza Różewicza w reżyserii Helmuta Kajzara. Premiera w Teatrze Narodowym 11 października 1978. Fot. Marek Michałowski

    11 listopada wspominamy Andrzeja Łapickiego, legendarnego aktora Teatru Narodowego, rektora warszawskiej Akademii Teatralnej i prezesa ZASP-u, w stulecie jego urodzin.  

  • Jan Englert – 60 lat na scenie!

    Jan Englert w spektaklu FREDRO. ROK JUBILEUSZOWY we własnej reżyserii. Fot. Marta Ankiersztejn

    Jubilatowi życzymy kolejnych wspaniałych artystycznych wyzwań i nieustającej wiary w teatr! Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo.

     

  • Rozmowa z Julią Holewińską i Wojciechem Farugą

    Wojciech Faruga, Julia Holewińska. Fot. Marta Ankiersztejn

    Przed premierą Fausta: „Ten dramat boleśnie nakłuwa ludzką kondycję” – mówi reżyser, Wojciech Faruga. „Opowiadamy o przemocy i rozpadzie świata” – podkreśla Julia Holewińska, dramaturżka. 

  • Współczesna odyseja | premiera FAUSTA

    Emblemat przedstawienia FAUST. Projekt: Elipsy

    Indywidualne doświadczanie świata, podróż przez historię współczesną i archiwa naszej pamięci – Faust Goethego w reżyserii Wojciecha Farugi i dramaturgii Julii Holewińskiej.

  • Anna Seniuk – 60 lat na scenie!

    Anna Seniuk. Fot. Marta Ankiersztejn

    Świętujemy 60-lecie debiutu Anny Seniuk! Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo, który przygotowaliśmy z okazji jubileuszu wspaniałej artystki.

  • Mariusz Benoit z Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza!

    Mariusz Benoit (Estragon) w CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka. Fot. Marta Ankiersztejn

    Mariusz Benoit został uhonorwany Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza za rolę Estragona w Czekając na Godota w reżyserii Piotra Cieplaka. Serdecznie gratulujemy!

  • Maryla Zielińska z Nagrodą Komitetu Nauk o Sztuce PAN

    Maryla Zielińska, a po prawej publikacja jej autorstwa TO. BIOGRAFIA JERZEGO GRZEGORZEWSKIEGO. Fot. Marta Ankiersztejn

    Maryla Zielińska za książkę To. Biografia Jerzego Grzegorzewskiego otrzymała Nagrodę Komitetu Nauk o Sztuce PAN. Autorce składamy serdeczne gratulacje! 

  • Piotr Cieplak z Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida

    Piotr Cieplak podczas próby CZEKAJĄC NA GODOTA Samuela Becketta. Fot. Marta Ankiersztejn

    Piotr Cieplak za reżyserię Czekając na Godota został uhonorowany Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida. Serdecznie gratulujemy!

  • DUSZYCZKA – wspomnienie

    Jan Englert w filmie wspomnieniowym o DUSZYCZCE

    30 stycznia 2024 minęło 20 lat od premiery Duszyczki Różewicza w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego. Zapraszamy do obejrzenia filmowego zapisu wspomnień!

  • SZTUKA ROZMOWY. Podcast Teatru Narodowego

    Podcast Teatru Narodowego SZTUKA ROZMOWY

    Jak buduje się artystyczne relacje? Rozmowy z aktorkami i aktorami Teatru Narodowego. Zapraszamy do słuchania!

  • PCHŁA SZACHRAJKA – 10 lat od premiery!

    Anna Seniuk w filmowym wspomnieniu o PCHLE SZACHRAJCE

    6 grudnia 2023 mija 10 lat od premiery Pchły Szachrajki Jana Brzechwy w reżyserii Anny Seniuk! Zapraszamy do obejrzenia materiału o tym wyjątkowym, łobuzerskim spektaklu.

  • WYKŁADY OTWARTE Teatru Narodowego online (audio)

     Tomasz Sapryk (Grabarz), Mateusz Rusin (Józef Leon Girtak), Jerzy Radziwiłowicz (Pułkownik Manfred hr. Giers) w BEZIMIENNYM DZIELE Stanisława Ignacego Witkiewicza w reżyserii Jana Englerta. Premiera w Teatrze Narodowym 2 marca 2013. Fot. Andrzej Wencel

    Wykłady Teatru Narodowego online dotyczące badań nad twórczością wielkich osobowości polskiej kultury.

  • Spektakle Teatru Narodowego online

    Marcin Hycnar (Fuks), Robert Jarociński (Tolo), Małgorzata Kożuchowska (Lena), Zbigniew Zapasiewicz (Leon), Kamilla Baar (Lulusia), Oskar Hamerski (Witold) w KOSMOSIE Witolda Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego. Fot. Stefan Okołowicz

    Telewizyjne wersje spektakli dostępne online: Kosmos i Miłość na Krymie w reż. Jerzego Jarockiego, Śluby panieńskie i Udręka życia w reż. Jana Englerta, Daily Soup w reż. Małgorzaty Bogajewskiej.

  • Cykl POECI POLSCY online #kulturabezbarier

    Polska poezja w interpretacji Aktorów Teatru Narodowego – artystyczno-edukacyjny cykl POECI POLSCY #kulturabezbarier.

  • TEATR MÓJ WIDZĘ... – rozmowy z aktorkami i aktorami

    TEATR MÓJ WIDZĘ. Rozmowy Kingi Ilgner z aktorkami i aktorami

    Kinga Ilgner rozmawia z: Anną Seniuk, Małgorzatą Kożuchowską, Gabrielą Muskałą, Janem Englertem, Jerzym Radziwiłowiczem, Marcinem Hycnarem. Partnerem cyklu jest Teatr Narodowy.

  • Cykl AKTORZY/SENIORZY

    Grafika: Cykl AKTORZY/SENIORZY – internetowy projekt scenarzystki i reżyserki Leny Frankiewicz, rozmowy o teatrze z seniorkami i seniorami zawodu aktorskiego

    AKTORZY/SENIORZY to filmowy cykl Leny Frankiewicz, na który składają się rozmowy o teatrze z seniorkami i seniorami zawodu aktorskiego. Teatr Narodowy jest partnerem projektu.

     

  • Teatr Narodowy w Google Cultural Institute

    Wystawę o burzliwych dziejach Narodowej Sceny można oglądać w sieci. Wystawa „250 lat Teatru Narodowego” w Google Cultural Institute.

Korzystając z serwisu internetowego Teatru Narodowego, akceptujesz zasady Polityki prywatności oraz wyrażasz zgodę na używanie plików cookies. Plik cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej na temat cookies, kliknij tutaj.

Poniżej możesz dostosować ustawienia dotyczące plików cookies:

  Zezwól na przechowywanie danych reklamowych.

  Zezwól na przechowywanie danych użytkownika.

  Zezwól na personalizację reklam.

  Zezwól na przechowywanie danych analitycznych.