◊ Postać Dejmka – nieoczywista, wybitna i kontrowersyjna – biografia pełna wzlotów i upadków, kojarzy się z najważniejszymi momentami w dziejach polskiego teatru. W 1949 roku, ze studentami łódzkiej Wyższej Szkoły Aktorskiej, założył noszący dziś jego imię Teatr Nowy. Choć teatr ten powstał, by realizować założenia socrealizmu, przyczynił się do rozwoju aktorstwa opartego na metodzie Stanisławskiego. W latach 50., na fali odwilży, Dejmek wystawił tam Łaźnię Władimira Majakowskiego, Noc listopadową Stanisława Wyspiańskiego oraz Święto Winkelrieda Jerzego Andrzejewskiego i Jerzego Zagórskiego, wyraźnie odchodząc od postulatów narzuconej doktryny.

W 1962 roku objął stanowisko dyrektora Teatru Narodowego. Choć jego dyrekcja nie trwała długo, stała się legendarna. Międzynarodową sławę zyskała rekonstrukcja staropolskiego misterium – Historya o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim Mikołaja z Wilkowiecka. Głośną pozycją stał się współczesny Namiestnik Rolfa Hochhutha, dla dzieci przeznaczona była Niezwykła przygoda pana Kleksa według Jana Brzechwy. Ostatnią premierą dyrekcji były Mickiewiczowskie Dziady – spektakl, który zainicjował jedno z najważniejszych wydarzeń w historii powojennej Polski.