Konserwatywna, spętana koronkami wiktoriańskiej moralności pensja Pani Appleyard i siły świata nadprzyrodzonego – premiera Pikniku pod Wiszącą Skałą. Nowej adaptacji scenicznej powieści Joan Lindsay w reżyserii Leny Frankiewicz odbyła się 29 maja na dużej scenie Teatru.

W nowej adaptacji scenicznej autorstwa Małgorzaty Anny Maciejewskiej na podstawie wydanej w 1967 roku słynnej powieści Joan Lindsay odnajdujemy wyjątki z Objaśniania marzeń sennych Sigmunda Freuda oraz Dzienników Jamesa Cooka. W sali Bogusławskiego powstało przedstawienie, w którym konteksty: kulturowy, mityczny i feministyczny są ze sobą splecione, a podstawą konstrukcji teatralnego świata jest poetyka snu.

„Najważniejszy sen Pikniku – rzec by można, sen narkoleptyczny – ogarnia dziewczęta wspinające się na Skałę – pisze Dorota Samborska-Kukuć w tekście Tajemnice „Pikniku pod Wiszącą Skałą” zamieszczonym w programie przedstawienia. – Treści tego Snu nie znamy, możemy jednak domyślić się po jego skutkach, że miał on charakter wizyjny, że dziewczęta zostały w nim zahipnotyzowane zewem Skały, że doznały i doświadczyły czegoś nadzwyczajnego, co stało się cezurą między tu a Tam. I że to Tam wezwało je do siebie. Zbiorowy, nienaturalny sen dziewcząt wskazuje na ingerencję sił wyższych, innego Bytu, niewidzialnej nadprzyrodzoności, ukazującej przesmyk transcendencji*”.

Wokół konserwatywnej, spętanej koronkami wiktoriańskiej moralności pensji Pani Appleyard jest rozbuchana natura z kuszącą niebezpieczeństwem Wiszącą Skałą. Postkolonialna rzeczywistość zastanego patriarchalnego porządku i siły świata nadprzyrodzonego – w opowieści o wspólnocie kobiet, wielu wymiarach tajemnicy i drogach docierania do prawdy kluczowy jest moment przekroczenia. „Na początku XX wieku trzy dziewczyny ściągają gorsety i wiedzione przez sen wchodzą do Skały – co to znaczy? – pyta Lena Frankiewicz. – Dostęp do Skały okazują się mieć ci, którzy nie boją się wyjścia poza utartą konwencję i schemat. Dla mnie osobiście zawarte są w niej przede wszystkim kategorie wolności i odwagi w podejmowaniu ryzyka. Wejście w Skałę jest spotkaniem ze swoimi największymi demonami” (rozmowa z Leną Frankiewicz).

W spektaklu istotne są także tematy dojrzewania, inicjacji w dorosłość oraz kobiecej emancypacji. „Oddajemy w tym spektaklu głos kobietom – podkreśla reżyserka – ich perspektywie, potrzebom, marzeniom, tęsknotom, lękom, buntowi, oporowi, ich walce, próbom odnalezienia się w świecie, który wyczerpał już swoje zasoby, bo chyba wszyscy mamy poczucie, że jesteśmy u progu zmiany i ta zmiana jest nieunikniona… Od roku znajdujemy się w momencie przejściowym. Stary porządek przestał funkcjonować, a nowy jeszcze się nie ukształtował” (rozmowa z Leną Frankiewicz).

*Dorota Samborska-Kukuć, Tajemnice „Pikniku pod Wiszącą Skałą” (tekst zamieszczony w programie przedstawienia)