„Sztuka toczy się w kręgu niemieckiego teatru, bo w Berliner Ensamble, tuż przed i zaraz po śmierci Bertolta Brechta 14 sierpnia 1956. […] Całą swą uwagę skupił natomiast Urbański na życiu Berlau, która w 1974 spłonęła od papierosa w szpitalu psychiatrycznym w Berlinie, a wcześniej po utracie dziecka i odtrąceniu przez Brechta zajmowała się dokumentacją fotograficzną jego przedstawień oraz pogrążała w chorobie alkoholowej. Berlau, samotna i nieustannie poniżana, jest bezbronna a jednocześnie zachowuje się prowokacyjnie, pragnie miłości i seksu, ale starzeje się, brzydnie i zaniedbuje z powodu choroby, więc musi się zadowolić alkoholem. […] Kulminacyjną sceną spektaklu jest sąd nad Brechtem odbywający się po jego pogrzebie z udziałem wieloletnich partnerek, w tym dominującej Heleny Weigel. […] Jedną z głównych oskarżycielek jest odtwarzana sugestywnie przez Magdalenę Warzechę dystyngowana i ironiczna Elisabeth Hauptmann, niegdysiejsza współtwórczyni Opery za trzy grosze. W trakcie tej sekwencji, śledząc grę Fudalej, Justy czy Warzechy, przypominałem sobie o istniejącym w Teatrze Narodowym przed kilkunastu laty nieco podobnym fraucymerze Jerzego Grzegorzewskiego” – odnotowuje Rafał Węgrzyniak w portalu Teatrologia.info. Czytaj więcej →

„Jeśli więc mimo wszystko można Skórę węża w Narodowym zobaczyć, to tylko dla dawno niewidzianej Beaty Fudalej. Gra Ruth Berlau – kochankę Brechta, jego aktorkę, reżyserkę dramatów, fotografkę i archiwistkę Berliner Ensemble. Fudalej niemal roznosi scenę, budując rozedrgany portret kobiety, która dawno przekroczyła skraj załamania nerwowego, alkoholiczki regularnie odwiedzającej szpitale psychiatryczne, żyjącej refleksami dawnego uczucia i minionej sławy” – zauważa Jacek Wakar w Dzienniku Teatralnym. Czytaj więcej →

„Brecht w sztuce się nie pojawi i prawie natychmiast umrze, choć wciąż się o nim mówi. […] W teatralnym programie Narodowy piórem Anny Burzyńskiej powołuje się na ustalenia badacza amerykańskiego Johna Fuegiego, który totalnie odbrązowił sławnego dramaturga. Skądinąd Fuegi postawił mu cięższe zarzuty niż Urbański. […] Ale przecież głównym bohaterem jest ktoś inny. Wybór to zaskakujący, bo poza specjalistami mało kto słyszał o Ruth Berlau, jego duńskiej kochance, zatrudnionej z litości w jego teatrze, niesfornej i nieszczęśliwej w swoim alkoholizmie, depresji, cierpieniu. Wątek Berlau wychodzi już całkiem poza historyczne przyczynkarstwo. Oferuje nam uniwersalną tragedię. […] Opowiada o tym Urbański z wykorzystaniem teatralnej umowności. Aktorzy, niektórzy w kilku rolach, grają w stylu Brechta, bardziej przedstawiając niż się do końca wczuwając w swoje postacie. Sprzyja temu funkcjonalna, ascetyczna scenografia samego reżysera i nieprzesadnie fantazyjne kostiumy Magdaleny Maciejewskiej. W tle pobrzmiewają piosenki kojarzące się z songami Kurta Weila. Wprowadzające udatnie w klimat (muzyka Szymon Nidzworski). Jest w tej umowności wszakże ważny wyłom. To Beata Fudalej w roli Ruth Berlau. Ona jest dosłowna, wyjęta jakby z nieco innej opowieści. Mówi do nas z bliska, scena na Wierzbowej tym się wyróżnia, że nie ma tam żadnego podwyższenia. Aktorzy stoją tuż przy widzach. Fudalej czasem krzyczy, czasem sarkastycznie się śmieje, czasem błaznuje, i nawet śpiewa. Jest przejmująco prawdziwa w swoim złamaniu, zeszpeceniu, odarciu z godności i w walce o zachowanie godności. Jest punktem odniesienia nawet, kiedy milczy – przyciąga uwagę. To wybitna teatralna robota, wykonana bez cienia przesady, bez fałszywego tonu. […] ... zapamiętamy grymasy Aleksandry Justy jako wyniosłej Heleny Weigel. Która próbuje być wygrana bardziej niż inne kobiety w tym przedstawieniu, a jednak trudno zapomnieć sekwencję niszczenia przez nią gipsowych odlewów twarzy męża. Przejmujące są też rólki: Marka Barbasiewicza jako specjalisty od uwieczniania ludzkich twarzy, Kacpra Matuli jako sfrustrowanego syna Brechta, Jacka Mikołajczaka, Waldemara Kownackiego i Pawła Tołwińskiego każdy w kilku rolach towarzyszących – to tradycyjna perfekcyjna praca zespołowa rodem z Narodowego. Kiedy pojawia się Arkadiusz Janiczek jako minister kultury NRD, wita go szmer. Widzowie nie zawodzą się – dostają popis dobitnej ironii, ale przecież nie szarży. Rolę przewodnika wypełnia za to powściągliwie Paweł Głowaty jako Swinarski. Osobną rolę odgrywa chór kobiet. Nim zmienią się w żałobne płaczki, komentują zdarzenia songami. I warto wymienić wszystkie: Anna Ułas, Magdalena Warzecha, Monika Dryl, Joanna Gryga. Każda ma potem swoją chwilkę i wykorzystuje ją bezbłędnie” – podsumowuje Piotr Zaremba w „Polska Times”. Czytaj więcej →