„Mizantrop to bardzo mądra i ważna komedia, która – w zależności od kontekstu – może nieść poważne konsekwencje. (…) Spektakl w Narodowym jednak nie obrazi chyba nikogo. Utrzymany jest w tonacji racjonalnego wyciszenia, powagi, ale i łagodnego dowcipu. (…) Spektakl do oglądania i myślenia, bo o prawdzie można w nieskończoność, a Molier to robi pierwszorzędnie w doskonale brzmiącym przekładzie Jerzego Radziwiłowicza” – zauważa Tomasz Miłkowski w „Przeglądzie”. Czytaj więcej →

„Jak mówi Jan Englert, Mizantrop Molière’a to tekst inteligentny, więc warto go wystawić dla niego samego. Zabawa formą, zabawa w teatr, udaje się pod warunkiem poziomu wykonania najwyższej próby. Więc w Narodowym dostajemy taki poziom. Ale i sporą dawkę mądrej nieoczywistości, rzadkiej w teatrze współczesnym. (...) Dostajemy tu igraszki czasem. Znakomite tłumaczenie Jerzego Radziwiłowicza czyni teksty molierowskie na wskroś współczesnymi, choć błąkają się w nich dawne realia, bohaterowie zajeżdżają karetami i powołują się na swoją obecność na królewskim dworze. Englert rezygnuje z wiernego oddawania litery tamtej epoki. Panowie noszą fantazyjne stroje imitujące dworskość, jednak nie wzięte z czasów Ludwika XIV, panie mają fantazyjne kostiumy tylko odrobinę archaizowane i oddające ich naturę, a główny bohater Alcest jest ubrany w zasadzie współcześnie (zadbała o to wszystko Martyna Kander). (...) Muzykę skomponował Paweł Paprocki, jeden z muzykujących aktorów Narodowego, który gra tu Filinta. Jest ona chwilami bombastyczna, chwilami żartobliwa, ale z pewnością nie imituje baroku. Za to świetnie buduje klimat, przyśpiesza akcję. (...) Nie warto, ale trzeba obejrzeć tego „Mizantropa”. Każdy, kto lubi teatr oparty na zręcznie, komunikatywnie używanym słowie, powinien to uczynić” – pisze Piotr Zaremba w portalu I.pl. Czytaj więcej → 

 „Mizantrop w Narodowym to kolejny dowód na to, że dobrze zrobiony teatr komediowy może wzruszać, bawić, zmuszać do myślenia i poruszać niewygodne, acz bardzo ważne tematy, dodatkowo podane w znakomity, jakże <<polski>> i uniwersalny sposób. (…) Nie ma w tej inscenizacji Jana Englerta grama staroświeckości, jest za to mnóstwo uśmiechu, niedowierzania, że można tak postępować i stąd szczera reakcji na widowni. Sama akcja, pełna różnych sprzeczności, i sposób postrzegania świata każdego z bohaterów sprawiły, że sam z każdą chwilą uśmiechałem się coraz bardziej, reagując na rymowane dialogi, walkę charakterów, jakże mocno przypominającą czasy dzisiejsze, gdy u władzy, czy nawet tak zwyczajnie po sąsiedzku, widzimy tylu impertynentów, zuchwalców i prostaków. (…) Bardzo interesujące i cieszące oko są zaprojektowane przez Martynę Kander kostiumy, nawiązujące do epoki i wydarzeń z czasów Moliera, jednak na wskroś nowoczesne i współczesne. Jest też odrobina ciekawej, lekko niepokojącej, ilustracji muzycznej Pawła Paprockiego. Na stole ciasteczka i owoce, w słowach obłuda i kłamstwo, w duszach niechęć i zawiść. Przerażające, pomyślałem opuszczając Teatr Narodowy, że mający ponad trzy wieki tekst wciąż oddaje wszystko to, co na co dzień oglądamy w kraju nad Wisłą” – pisze Robert Trębicki w portalu Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej →

„W Teatrze Narodowym w Warszawie obejrzeć można genialnego Mizantropa w reżyserii Jana Englerta ze znakomitą rolą Grzegorza Małeckiego. Treść Moliera od prawie czterech wieków nie traci ani na uniwersalności przekazu, ani na sympatii teatralnej widowni. Realizacja w Narodowym jest bez najmniejszych zarzutów. Kostiumy czarują, bohaterowie bawią, gorzki morał nurtuje. Muzyka momentami grana jest na żywo, ale w większej mierze jest prezentowana z nagrania. To jeden z nielicznych przypadków, kiedy brzmi to naprawdę dobrze. Zarejestrowane dźwięki wyjątkowo nie brzmią tu jak nienaturalne, <<zewnętrzne>> wtręty w sceniczne tu i teraz – ocenia Sylwia Krasnodębska w „Gazecie Polskiej Codziennie”. Czytaj więcej → 

„Jan Englert, reżyser spektaklu, w wywiadzie opublikowanym na stronie Teatru Narodowego sugeruje, że najciekawsza wydaje się niejednoznaczność Alcesta i odnoszę wrażenie, że konsekwentnie realizuje swoją koncepcję. Jego pomysł polega na stawianiu pytań, a nie na podsuwaniu rozwiązania. Dlatego rola Małeckiego nie daje odpowiedzi, jaki jest Alcest. Aktor myli tropy, trzyma widzów w niepewności i pozostawia tę kwestię otwartą. Ten motyw spektaklu bez wątpienia wydaje się najlepszy – pisze Malwina Głowacka w portalu Teatralny.pl. –(...) Na koniec refleksja. Patrząc na dworskie panoptikum, miałam skojarzenia z Iwoną, księżniczką Burgunda. Alcest, podobnie jak Gombrowiczowska bohaterka, drażni, irytuje, wreszcie prowokuje groteskowy dwór. Iwona niemą obecnością i <<biologiczną dekompozycją>>, on słowami. Oboje stają się ofiarami swojej inności. Alcest płaci za nią samotnością, Iwona śmiercią. Ale to już temat na zupełnie inną historię”.  Czytaj więcej →