Uczestnicy zapytani, czym jest dla nich udział w projekcie, odpowiadają:

„Dla mnie jest szansą, sprzyjającą okolicznością do zrobienia czegoś ciekawego, skorzystania z życia. Umożliwia mi też rozwój w dziedzinie szeroko pojętej sztuki i sztuki ekspresji”.

„Udział w projekcie to dla mnie szansa, żeby trochę »zwalczyć« swoją nieśmiałość i żeby móc wystąpić na prawdziwej scenie, co od jakiegoś czasu było moim marzeniem. I żeby zobaczyć teatr »od tyłu«”.

„Interesuję się fotografią i scenografią, projekt jest dla mnie okazją do poznania teatru od zaplecza artystycznego”.

„Dołączyłam do projektu dość spontanicznie, po tym jak usłyszałam, że potrzebne są osoby do zadań organizacyjnych związanych ze scenografią i obsługą projektu. Wydaje mi się, że to szansa na poszerzenie horyzontów, a że dalej nie mam pojęcia, czym chcę się kiedyś zajmować, to warto wypróbować wszystkiego, co ma związek z kulturą i sztuką. Mam nadzieję, że dzięki projektowi poznam bliżej teatr od strony organizacyjnej, a nie tak jak wcześniej, tylko od strony widza. Nawet jeśli nie zdecyduję się pracować w teatrze, to i tak czuję, że próba wcielenia w życie wszystkich naszych pomysłów na prawdziwej scenie Teatru Narodowego będzie niesamowitym doświadczeniem”.

Kolejne miesiące wypełnione były przede wszystkim wyjściami teatralnymi. Na wyróżniającym się barwną scenografią przedstawieniu Alicji Kraina Czarów→ zobaczyliśmy ciekawą interpretację słynnych powieści Lewisa Carrolla, a podczas spektaklu Król Lear→ obejrzeliśmy takiego Szekspira, jakiego wcześniej nie znaliśmy. Z tą mroczną inscenizacją kontrastował przezabawny Tartuffe albo Szalbierz→, którego grano w Teatrze Narodowym już po raz ostatni. Zdaje się, że ten spektakl najbardziej spodobał się uczestnikom projektu, dlatego tym bardziej cieszymy się, że wraz z Teatrem i aktorami mogliśmy pożegnać ten grany przez niemal osiemnaście lat tytuł.

Byliśmy również na pokazie możliwości scenicznych, na którym podziwialiśmy rozmaite rozwiązania techniczne – zarówno wizualne, uzyskiwane głównie dzięki oświetleniu scenicznemu, jak i dźwiękowe. O procesach zachodzących na scenie opowiadał nam pan Zbigniew Kośka, zastępca dyrektora ds. technicznych. Mieliśmy również okazję zadać pytania członkom zespołów oświetlenia i nagłośnienia scenicznego.

Ostatnimi zajęciami, w których wzięliśmy udział, był warsztat „Promujemy, zapowiadamy, opisujemy, sprzedajemy”. Prowadzący opowiedzieli nam o promocji spektaklu, o aktywności teatru w mediach, tworzeniu plakatów i emblematów przedstawień oraz o pracy działu literackiego. Wiedzę nabytą podczas tych zajęć wykorzystamy już niebawem, kiedy zajmiemy się wyżej wymienionymi działaniami.

Wspólne wyjścia i warsztaty to nie wszystko; trwają także intensywne przygotowania do finału naszego projektu. Osoby, które są aktorkami i aktorami omawiają, wymyślają, tworzą i ćwiczą swoje sceny na spotkaniach z panią Anną Gryszkówną. Takimi wrażeniami i przemyśleniami dzielą się po dotychczasowych doświadczeniach:

„Odkąd zaczęliśmy na poważnie ćwiczyć naszą scenę, czujemy się jak prawdziwi aktorzy. Uczymy się naszych wypowiedzi, pracujemy nad intonacją i mową ciała oraz obmyślamy ruch na scenie. Jednak wciąż czeka nas dużo prób”.

„Witkacy był twórcą i zwolennikiem teorii czystej formy, według której, w dużym uproszczeniu, nie powinno się w sztuce dopatrywać nawiązań do świata rzeczywistego, ponieważ w danym tekście znajduje się wszystko co potrzebne do jego interpretacji. Uśpienie, wręcz znudzenie widza, a potem gwałtowne przywrócenie do rzeczywistości, sprawianie dyskomfortu, łamanie czwartej ściany: to tylko kilka taktyk, którymi lubił posługiwać się Witkacy w swoich sztukach i liczę, że to samo poczucie zaskakującej dziwności uda się odtworzyć także nam. W przypadku mojej grupy jest o tyle nietypowo, że oprócz nas ten sam fragment tekstu opracowuje jeszcze inna grupa, co pozwala nam na dwie różne interpretacje tej samej sceny”.